فرهنگ دوست
فرهنگ در شعر
دو نفر از بچه های مدرسه ما آن «آقاهه» را می بینند که با ماشین آخرین مدل خود در حالی که با تلفن همراه صحبت می کند، از جلوی مدرسه عبور می کند،فریاد می کشند:«ا... دیدی، آقا با کلاسه رو؟ مجید هم با لپ پر از لواشک که ظهرها از بوفه می خرد، می گوید:«آدم با فرهنگیه.»
خانه «آقاهه» جایی شبیه یک قصر است و کمی بالاتر از مدرسه، واقع شده. برو بیایی دارد که نگو و نپرس. معلم مان می گوید:
از ظاهر افراد نمی شود فرهنگ آنها را فهمید و درباره شان قضاوت کرد.ممکن است شخص با فرهنگی باشد یا نباشد.» او میگوید:«وسایل و ابزار زندگی امرو، ربطی به فرهنگ و خصوصیات شخصیتی افراد ندارد. در گذشته های دور هم که از این ظواهر پر زرق و برق خبری نبود، آدم فرهنگی وجود داشت. شاید هم بیشتر از امروز. معنای کلمه فرهنگ، در اصل تعلیم و تربیت است.گاهی به مجموعه علم و دانش و ادب هم فرهنگ می گویند. به قول ناصر خسرو:
به فضل و دانش وفرهنگ و گفتار تویی در هر دو عالم گشته مختار
یا به گفته «اسدی » شاعر بزرگ کشورمان:
چو بالید و سالش ده و پنج شد بزرگی و فرهنگ را گنج شد
از معلممان خواستیم فهرستی از اشعاری را که در آنها واژه «فرهنگ» به کار رفته است، برایمان جمع آوری کند. او لبخندی زد و از داخل جیب کتش کاغذی را در آورد و مشغول نوشتن مطالب آن بر روی تخته سیاه شد:
به فرهنگ پرور چو داری پسر نخستین نویسنده کن از هنر
(اسدی)
تو دادی مرا فَرّ و فرهنگ و رای تو باشی به هر نیک و بد رهنمای
(فردوسی)
جواهر جست از آن دریای فرهنگ به چنگ آورد و زد بر دامنش چنگ
(نظامی)
یکی پور دارم رسیده به جای به فرهنگ جوید همی رهنمای
(فردوسی)
مجلات دوست کودکانمجله کودک 82صفحه 24