یک خاطره، هزار پند
امام هیچگاه به همسرشان دستور ندادند. احترامی که امام به همسر خود میگذاشتند، بسیار زیاد بود. آنها شصت سال زندگی مشترک داشتند اما یک بار دیده نشد که به همسر خود بگویند یک چای به من بدهید. امام این را وظیفه زن نمیدانستند که در منزل کار کند.
اگر زن خودش دلش خواست، کار کند، ولی مرد حق ندارد بگوید این کار را انجام بده، یا مثلاً شام درست کن. بارها دیده میشد که همسر امام وارد اتاق میشدند، کنار آقا مینشستند و امام نمیگفتند: «در را ببند.» امام خودشان بلند میشدند و در را میبستند.
روزی یکی از فرزندان امام به ایشان گفت: «خانم که داخل اتاق میآیند، همان موقع به ایشان بگویید که در را ببندند.» امام گفتند: «من حق ندارم به ایشان امر کنم.» اگر هم زمانی دو یا سه نفر از بچهها نزد امام بودند و صحبت میکردند، امام میگفتند: «شما چرا اینجا نشستهاید و مادرتان در آن حیاط تنهاست؟ بروید پهلوی مادرتان صحبت کنید.»
رفتار امام، همان رفتاری است که در سیره رسول اکرم (ص) توصیه شده است. با اینکه ایشان مشغول بحث و تدریس بودند، خود را غافل از حال خانواده و فرزندشان نمیدانستند و حقوق خانواده و وظیفه تربیت فرزندان را فراموش نمیکردند.
فیونا میگوید که از آن محل
تکان نمیخورد تا خود شخص لرد
بیاید و او را همراه خود ببرد.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 201صفحه 5