اول آبان ماه سال ۵۶ بود. خبری دهان به دهان میان کوچه پس کوچه های نجف تکثیر می شد. خبر این بود: پسر حاج آقا روح الله از دنیا رفته است. وجودش را تاب نیاورده بودند و او را به شهادت رسانده بودند.
بعد از رحلت آیات عظام حکیم و شاهرودی حجتالاسلام و المسلمین احسانبخش نامهای از رشت برایم به نجف ارسال داشت
از ویژگیهای مهم امام تشخیص موقعیت جامعهٔ ایرانی بود که مسأله بسیار دقیقی بود.
به حسب مسئولیت هایی که در حوزه داشتیم گاهی ضرورت داشت که به خدمت حضرت امام مشرف شویم
امام در دوران زندگی خویش کوچکترین گامی در راه بدست آوردن مقام و مسند برنداشتند.
یک شب که در نجف در محضر امام بودم معظم له اظهار نگرانی کردند.
حدود سال 1309 بود که از طرف حکومت رضاشاه دو نفر به نامه ای آل آقا و ذوالریاستین برای امتحان گرفتن از طلاب آمدند.
بنظر من انقلابی که امام در دفاع از حجتهای الهی کرد، از انقلاب اسلامی بزرگتر است.
وقتی کسی از امام تقاضای استخاره میکرد، ایشان گاهی با تسبیح و گاهی با قرآن استخاره میفرمودند.
در مبانی فقهی و برخوردهای فقهی، بینش امام با دیگران فرق داشت.
در نجف اشرف، سطوح مختلف علمی باید حدود و ثغور خودشان را حفظ می کردند.
یک بار از امام پرسیدم، آقا شما کدام علم را بیشتر دوست دارید؟
امام در طول پانزده سالی که در نجف اشرف مشرف بودند هر شب به زیارت مولا امیرالمؤمنین(ع) می رفتند.
در پاریس که بودیم یک روز از آلمان و انگلستان عدۀ زیادى آمده بودند.
امام حتی در برخورد با شاگردان و کسانی که از نظر موقعیت علمی و اجتماعی بسیار پایین بودند تواضع داشتند.
حضرت امام، بر مبناى تعهد و بنا به اعتقاد اسلامى، کوشش مىکردندهمان را عمل کنند که مىفرمودند
حضرت امام بی اندازه مقید بودند که ملت ایران و همه مسلمین با فکر، مدارج ترقی را طی کرده و احتیاج به خارج نداشته باشند.
درک و احساس حالت حضور قلب امام در نماز جالب و آموزنده بود.
یک روز در نجف به امام عرض کردم شنیده ام شما فرموده اید طلبه های قم نباید بیایند به نجف.
کلیه حقوق برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) محفوظ است.