مجله کودک 19 صفحه 4

اگر یک مادر باشد، باز هم همین کار را می­کند و بدون آن که به کسی یا چیز دیگری غیر از فرزندانش فکر کند، سراسیمه به سراغ آنها می­رود و آنها را جستجو می­کند. اگر کسی باشد که خانواده یا فرزندی نداشته باشد، بی­درنگ به سراغ دوستان و آشنایان صمیمی­اش می­رود تا غم غربت این سالها را با دیدن آنها فراموش کند. شاید هم به سراغ شهر یا روستا یا یک مکان خاصّی که به آن دلبستگی دارد برود و با یادآوری خاطرات قدیم، دردهایش را تسلّی دهد. امّا اگر این شخص، امام خمینی باشد چه می­کند؟ روز دوازدهم بهمن سال 1357 رهبر انقلاب اسلامی ایران بعد از پانزده سال تبعید، به ایران بازگشت. میلیونها نفر در تهران برای ورود امام به وطن لحظه­شماری می­کردند. تمام خیابانهای تهران آب و جارو شده بود و از هر طرف باران گل می­بارید. دنیا به مردم ایران چشم دوخته بود و همه می­خواستند بدانند امام بعد از ورود به ایران چه می­کند. هنوز نخست وزیر شاه در ایران بود، امّا مردم بیشتر مراکز قدرت را در دست گرفته بودند و امام می­توانست هر جا که اراده کند قدم بگذارد، سخنرانی کند یا دستور بدهد مراسم جشن باشکوهی برای استقبال از او برپا کنند. ولی فکر می­کنید امام چه جایی را برای سخنرانی انتخاب کرد؟ او برای همه عزیز بود و هر کجا قدم می­گذاشت، خاک راهش سرمة چشم مردم می­شد. امام عزیز مردم بود و همه مردم عزیز او بودند. امّا او در این میان عزیزترین­هایی داشت. آن عزیزترین­ها که بودند؟ چرا امام همین که به فرودگاه مهرآباد قدم گذاشت، به سراغ آنها رفت؟ دهۀ فجر فرصت خوبی است که به انتخاب امام در مورد اولین مکان ورودش و اولین سخنرانی­اش فکر کنیم. سردبیر اگر کسی مجبور باشد سالهای طولانی از خانه و وطن و دوستانش دور باشد، وقتی که دوباره به وطن برگردد، چه می­کند؟ یعنی اوّل سراغ چه کسانی را می­گیرد و بعد از این همه دوری و دلتنگی دلش بهانۀ چه کسانی را می­گیرد؟ اگر این فرد، یک پدر باشد، بی­درنگ به سراغ خانواده­اش می­رود، فرزندانش را در آغوش می­گیرد و دست نوازش بر سر آنها می­کشد. چه کسانی برای امام عزیزتر بودند؟