مجله کودک 37 صفحه 4

نامی از نامهای دوست امام، دوستی بزرگ برای همة مردم ایران بود. دوستی بین امام و مردم، با همة دوستیهای دیگر فـرق مـیکرد. در حقیقت، خواست خداوند بود که مهر امام در دل همة ما باقی بماند. و همین دوستی خدایی بود که انقلاب بزرگ اسلامی را به پیروزی رساند. امّابرای رسیدن به این دوستی بزرگ و ماندگار بین امام و امت، دوستان بسیاری از جان شیرین خود گذشتند. آنها قبـل از آن که مـا به دنیا بیاییـم و قبل از آن که امام را بشناسیم، دوست امام بودند و بیشتر از جان دوستش میداشتند. امروز میخواهم شما را با یکی از دوستان قدیمی آشنا کنم.این یار وفادار امام، در20 خرداد سال 1349زیر شکنجههای ساواک شاه به شهادت رسید. او از جمله کسانی بود که در سالهای وحشت و خفقان، در تهران و شهرهای دیگر علیه شاه و به نفع امام سخنرانی میکرد. او حتی در خارج از ایران، با سخنرانی و تبلیغ، ذهن مسلمانان را دربارة انقلاب اسلامی روشن میکرد. رژیم شاه که از عمق علاقة او به امام وحشت داشت بارها او را دستگیر کرد و به زندان فرستاد. اما هر بار که از زندان بیرون میآمد، با حرارت بیشتری به امام عشق میورزید. در تمام آن سالها، امام عزیز ما در تبعید به سر میبرد. به خاطر همین، بین او و امام نامههای فراوانی رد و بدل میشد. خشم ساواک، روز به روز نسبت به او شدیدتر میشد، تا آن که در 11 خرداد سال 1349 بار دیگر و برای آخرین بار دستگیر شد. رژیم شاه، حتی در زندان هم نمیتوانست وجود این یار فداکار امام را تحمل کند. پس با نقشهای وحشیانه دست به کار شدند تا او را از سر راه بردارند. هنوز ده شب از زندانی شدن او نمیگذشت که یک شب ناگهان برق زندان قطع شد، زندانیهای دیگری که آن شب را به یاد دارند، مـیگویند: در تاریکی عدهای وارد سلول او شدند و وحشیانه او را شکنجـه کردند. اما تنها صدایی که زیر شکنجه از او شنیده میشد، نام امام بود و بس. ساعتی گذشت و آن صدای مقدس کمکم خاموش شد. فردای آن شب، جنازة خونین این یار وفادار، غریبانه به قم منتقل شـد و در محاصرة شدید به خاک سپرده شد. اگر به تقویم مناسبتهای این هفته نگاه کنید، نام این شهید عزیز را پیدا میکنید. ما دوست داریم نام شهیدان راه حق و آزادی را از زبان شما هم بشنویم. اگر شما آنها را بشناسید و نامشان را به خاطر بسپارید، هیچ وقت خاطرة باشکوه فداکاری آنها را فراموش نخواهد شد.