حرفهای خودمانی
خوشبختی
هومن نزهت
از این شماره در نظر داریم تا هر بار به یکی از مسائلی که تقریبا اکثرمان به نوعی درگیر آن هستیم بپردازیم. البته از زاویه ای متفاوت که شاید تا به حال آنگونه به آن نگاه نکرده ایم. پس از همین حالا کاغذ و قلم بردارید و به آدرس مجله از مشکلات خود بنویسید. مشکلاتی که ذهنتان را مشغول کرده و در بیشتر اوقات جواب در خوری برایشان پیدا نمی کنید.
چند روز پیش با یکی از دوستان قدیمی در پارک نشسته بودیم و گپ می زدیم. او از زمانه شکایت می کرد که چنین است و چنان و اینکه مدتی است ، به هیچ وجه احساس خوشبختی نمی کند. لحن و قیافه این دوست ، مایه حیرتم شده بود. او کسی بود که همیشه می خندید و حضورش در هر جمعی شادی می آورد. چند روز است که فکر او رهایم نمی کند. چه شده که او دیگر خوشحال و خوشبخت نیست. پس از مدتها فکر کردن به این مساله دیشب همان طور که در جایم دراز کشیده بودم ناگهان مثل اینکه کشف تازه ای کرده باشم ، بلند شدم و بی اختیار رفتم پشت میز کارم. در آن لحظه برای اولین بار به این حقیقت پی بردم که اصلا در این دنیا چیزی به نام خوشبختی و بدبختی وجود ندارد. آنچه که هست «احساس خوشبختی» و «احساس بدبختی» است. این احساس چیست و از کجا ناشی می شود؟
به نظر من زندگی انسان برروی جاده ای که انتهایش معلوم نیست به جلو می رود و آنچه که آن را به جلو می راند تنها دو چیز است :
«خواسته ها» و «داشته ها» ی انسان.
«داشته ها» تمامی کیفیتهایی هستند که آدمی مالک آن است و در هر فردی می تواند متفاوت و کم و زیاد باشد. البته یک سری از «داشته ها»عمومی در همه مشترک هستند مانند : جان ، سرنوشت ، خاطرات ، قدرت ، امکانات ، سلامتی ، خانواده ، دوست و خیلی چیزهای دیگر. «داشته ها» ی دیگری هم وجود دارند که در افراد ، متفاوتند. مثلا : انگیزه ، استعداد ،ثروت ، موقعیت ای اجتماعی ، زیبایی ، اندام تنومند و ...
«خواسته ها» اما چیزهایی هستند که انسان در زندگی به دنبال آنهاست و دستیابی به آنها ، زندگی او را معنا و جهت می بخشد. بدون خواسته ، زندگی انسان بی حرکت ، ساکن و پوچ می شود. مثلا یکی می خواهد خلبان شود؛ دومی می خواهد پدر و مادر خود را به سفرحج بفرستد ، دیگری در آرزوی قهرمانی در تیم محله خود است و همین طور تا آخر. لابد شما هم در زندگی خواسته یا خواسته هایی دارید که به خاطر آن تلاش می کنید. به برخی از خواسته های خود می رسید و شاد می شوید و به برخی دیگر نمی رسید و مایوس.
وقتی «داشته های» یک نفر به سطح «خواسته هایش» می رسد ، به او احساسی دست می دهد که اصطلاحا به آن «احساس خوشبختی» می گوییم ، پس خوشبخت کسی است که بین خواسته ها و داشته هایش یک توازن و هماهنگی وجود دارد. آن کس هم که فاصله بین خواسته ها و داشته هایش زیاد است از نبودن این حس رنج می برد و احساس بدبختی می کند.
دیشب از اینکه
نوجوانان
دوست
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 29صفحه 6