غیره) را از دور داخل سبد رخت چرکها پرتاب می کنند و بعد (در صورت موفقیت) غریوشادی می کشند.
ج- این بیماران وقتی صحبت از ازدواج و نامزدی و حلقه نامزدی می شود ، تصویری از یک حلقه بسکتبال با تور سرخ و سفید در ذهنشان شکل می گیرد و لبخند مرموزی!! می زنند.
د- صبحها متکای این بیماران را باید از گوشه و کنار اتاق پیدا کنند چون در خواب چندین و چند پرتاب موفق داشته اند!!
این بیماری در کتاب «دم موش» (دایره المعارف مرضهای ورزشی شناسی!!) به نام «خسام» ثبت شده و ضبط شده است و نقل شده است این بیماری مسری است و معمولا همراه بیماری «خورگی» و «کور یار بینی» اتفاق می افتد.
این بیماری در اعصار مختلف قربانیان زیادی از ورزشکاران گرفته است و تیمهای زیادی را از دور مسابقات (دوره ای و حذفی) حذف کرده است. این بیماری حتی از راه حرف زدن با بیمار ، به انسان سرایت می کند و کمی خطرناک تر از وبا است.
شاهد مثال :
بیمارهای اینچنینن ، چون آب را گل می کنند
از هر کجای آن زمین ، خمپاره را ول می کنند.
جالب ترین نکته در مودر این بیماران این است که فکر می کنند بهترین شوت زن جهان هستند ، چیزی در حد مایکل جوردن و شکیل اونیل اما هیچ وقت در هیچ کدام از بازیها هیچ گلی نمی زنند اما با اعتماد به نفس!! هی شوت می زنند و شوت می زنند.
از نکات دیگر قابل توجه در این بیماران این است که به خط سه امتیازی آلرژی (حساسیت) دارند و از آن جلوتر نمی روند. وقتی به پشت این حط می رسنید ، ندایی درونی به آنها نهیب می زند؛ شوت کن! شوت کن و آنها بی اراده توپ را مثل خمپاره ول می کنند.
و اما راه های درمان :
درمان شماره یک : بیمار را در زمین بازی تحویل نگیرید و اصلا به او پاس ندهید تا موقعیت خمپاره ول کردن (یا همان شوت کردن) را نداشته باشد و اگر در حین بازی ، توپی به دستش رسید ، یاران خودی موظفند همراه یاران حریف بریزند دور و برش و توپ را از او بگیرند!
درمان شماره دو : از مربی تیم بخواهید او را به زمین مسابقه نفرستد و آنقدر او را بیرون زمین نگه دارد تا زیر پایش علف سبز شود و از خاصیت معجزه آسای نیمکت ذخیره ها برای درمان بهره مند شوید!!
درمان شماره سه : تزریق آمپولهای بی حس کننده به دستهای بیمار ، بیمار را در مقابل ویروسهای «خسام» واکسینه می کند. امتحان کنید ، حتما موثر است.
درمان شماره چهار : 20 لیتر آب هویج به خورد بیمار بدهید و یک عینک شماره 20 به چشمش بزنید تا بهانه ندیدن یاران خودی را از او بگیرید.
تذکر : ممکن است 20 لیتر آب هویچ بیمار را کمی سنگین کند و امکان تحرک را از او بگیرد. اما عیبی ندارد ، بازیکن (کلا آدم) باید سنگین باشد.
درمان شماره پنج : بدهید حلقه های باشگاه را آبی کنند ، آن وقت دیگر رنگ نارنجی ، بازیکن را تحریک نمی کند و بازیکن بیمار ، خمپاره ول نمی کند.
درمان شماره شش : بازیکن مورد نظر را همراه مربی تیم ، تا می خورد ، کتک بزنید. وقتی سر و کله اش را درب و داغان کردید در همان حال از او تعهدنامه بگیرید که دیگر الکی پلکی شوت نزند.
درمان شماره هفت : یک بار مجبورش کنید تنهایی دفاع کند و توپ را به دست بیاورد تا قدر توپهایی که به دستش می رسد ، بداند.
اما اگر با هیچ کدام از درمانهای فوق بیماری برطرف نشد ، دیگر باید سراع درمان نهایی رفت.
درمان نهایی : اخراج بازیکن بیمار از تیم ، سالن باشگاه ، کشور یا حتی زندگی می تواند موثر واقع شود. این درمان را مرحله به مرحله اجرا کنید. مطمئن باشید جواب می دهد.
نوجوانان
دوست
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 29صفحه 9