مجله نوجوان 122 صفحه 6

گفتگو دوست گفتگوی اختصاصی مژگان بهمنش با علی­رضا خمسه نوجوانی کنید! شلوغی و ترافیک خیابان را رد میکنم و به پارک خانة هنرمندان میرسم. به ساعتم که نگاه میکنم عقربة کوچکتر شمارة 5 و عقربة بزرگتر شمارة 2 را نشانه گرفته است در حالی که قرار بود،ساعت5 مصاحبه را شروع کنم. سعی میکنم از بین جمعیت عبور کنم و خودم را به سالن خانة هنرمندان یعنی محل قرارم با «علیرضا خمسه» برسانم. اما صدای خندة بچهها و نمایش سیاه بازی که در پارک در حال اجرا است محوم میکند و به تماشای سیاه بازی میایستم. وقتی به خودم میآیم 3-2 دقیقه دیگر هم به تأخیرم اضافه شده است. بیدرنگ و با زور و فشار ازمیان جمعیت میگذرم و به سالن میرسم، شلوغی سالن هم- به خاطر نمایشگاه آثار چوبی رضا کیانیان و چند نمایشگاه نقاشی- دست کمی از پارک ندارد. وسط سالن که میرسم وارد راهروی سمت راست میشوم. میانة راهرو، خمسه را می­بینم که در حال عکس گرفتن با یک پسر جوان است. جلو میروم و سلام میکنم. بعد از جواب سلام، اولین جملهای که میگوید این است:« اِ... شمائید...؟! من از ساعت 5 تا به حالاین اطراف دنبال شما میگشتم!» احساس میکنم صورتم از خجالت سرخ شده است. در آن شلوغی جایی برای مصاحبه پیدا نمیکنم تا اینکه بالاخره وارد یکی از سالنها- نمایشگاه نقاشی- میشویم. حالا شما به خجالت بنده و هول شدن اضافه کنید، رفت و آمد مردم و سلام و علیک کردن و عکس گرفتن آنها و البته گوش ایستادنشان را!