مجله نوجوان 122 صفحه 25

آبتین: خُب، وقتی مذاکره را قبول کردیم، خود به خود همین فکر را میکنند. سردبیر: ولی به نظر من این طوری نیست، چون اینجا بحث عراق است. عراق هم از طرفی تحت اشغال آمریکاست و از طرفی بیشترین امیدش در بین کشورهای منطقه به ایران است. عراقیها به حمایت ما نیاز دارند و بدون حمایت ایران در منطقه احساس غربت میکنند. ما برای کمک به استقلال عراق یا باید با اشغالگران درگیر شویم یا نه، از موضع اقتدار، وظایف و مسئولیتهایشان را به آنها یادآوری کنیم. درگیری که اصلا معنی نمیدهد. چون هم دخالت در امور عراق است و هم به نفع هیچکس نیست. پس شاید بیمناسبت نباشد کهاین دو قدرت مخالف هم، حرفهایشان را مستقیم با هم در میان بگذارند. آبتین: وقتی که ما آمریکا را اشغالگر میدانیم، چه مذاکرهای با آنها داریم؟ سردبیر: اینجا بحث از مذاکرة دو دوست نیست،؛ مذاکرة دو قدرت مخالف هم است. سهند: عراقیها هم طرفدار این مذاکرهاند. رهبر انقلاب اخیراً گفتند که گفت­و­گوها فقط دربارة عراق باید باشد. یعنی ما حرف دیگری با آمریکاییها نداریم. حامد: ولی مشکل آمریکاییها با ما فقط سر عراق نیست. آبتین: شاید آنها میخواهند به بهانة عراق، چیزهای دیگری از ما بخواهند. سردبیر: هنر گفت­و­گو به این است که در مسیری باشد که ما میخواهیم. الآن آمریکاییها در عراق زمینگیر شدهاند و در موضع ضعف قرار دارند. یک دیپلماسی قوی میتواند از این نقطه ضعف، بیشترین استفاده را ببرد. سهند: بله آنها الآن از سر ناچاری به ما پیشنهاد مذاکره دادهاند. اگر در عراق پیروز شده بودند که این حرفها را نمیزدند. پس نباید به آنها اعتماد کرد. سردبیر: امام به ما آموخته هیچ وقت به آمریکا اعتماد نکنیم. هنوز هم « شیطان بزرگ» برازندهترین نام برای آمریکاست. قبول گفتگو به معنای تغییر ماهیت آمریکا، یا تغییر نگاه ما نیست. واقعیتی به نام اشغال عراق، ما را وادار میکند با دشمن وارد مذاکره شویم. ایران تکیهگاه مردم عراق است و باید گاهی با دشمن اشغالگر طرف صحبت باشد اما نه به شیوهای که آنها فکر کنند ما از مواضعمان دست برداشتهایم بلکه طوری باید مذاکره کرد که دشمن، جایگاه واقعی ایران را بیشتر باور کند.