مجله نوجوان 122 صفحه 30

آسمانیها قربان ولیئی درآینة شعر تو مگو ما را بدان شه بار نیست با کریمان کارها دشوار نیست (مولوی) مولوی در این بیت از مثنوی میگوید که ای انسان، نگو که خداوند ما را به درگاهش راه نمیدهد و ما گناهکاران اجازة ورود به ملکوت خداوند را نداریم؛ زیرا خداوند کریم و بخشایشگرست و یکی از ویژگیهای کریم این است که آسان­گیر است. اساساً خداوند، بینیاز مطلق است و هر چه هست از آنِ اوست؛ تنها یک چیز ندارد: نیاز. بنابراین آنچه خداوند از ما میخواهد همین اظهار نیاز است. هر کسی نیازش به خداوند بیشتر باشد، به خدا نزدیک تر است. ترنّم کلمات کودکی، بهشت است. اگر کودکان نبودند، درک سادگی هستی ممکن نبود. هستی ساده است. چون حقیقت ساده است. در لبخند کودکان، تا زمین میچرخد، میتوان سادگی و پاکی آسمان را تماشا کرد. برای کودک، ناممکن وجود ندارد، همه چیز شدنی است. برای همین این­قدر کودکان شادند. سرزندگی و شادابی کودکان، دلیلی جز این ندارد که فقط در الان زندگی میکنند. برای کودک دیروز و فردا وجود ندارد؛ هر چه هست امروز است، الآن است. کودکان، به راحتی میگریند، به همان راحتی خندیدن. کودکان، خود را نمیبینند، برای همین خوب همه چیز را میبینند.