مجله نوجوان 136 صفحه 6

مهربانی لعنتی ! حامد قاموس مقدم من هنوز هم فکر می­کنم آدم مهربانی هستم. شاید خیلیها فکر می­کنند من هم اکنون در انتهایی­ترین سوراخهای انتهایی­ترین چاههای جهنم باشم ولی اگر چنین اتفاقی برای من می­افتاد واقعاً در حقّ من ظلم و اجحاف شده بود. من با اهداف بزرگی قدم در راه زندگی گذاشتم. طبیعتاً خاطره­ای از تولّدم ندارم ولی در نوجوانی خوب به خاطر دارم که چقدر بار را بر روی شانههای نهیفم می­گذاشتم و از جلوی سکوی کشتی تا دم گاریهای کنار اسکله می­بردم. تنها مزدی که به من می­دادند اجازه خوابیدن بر روی طنابهای فرسوده و تورهای ماهیگیری اسقاطی کنار اسکله بود. غذایم را هم از دله دزدیهای ریز و درشت تأمین می­کردم. من اینگونه قد کشیدم. وقتی باد در بادبان یک کشتی می­افتاد چیزی در دلم پایین می­ریخت و وقتی لنگر سنگین یک کشتی برای حرکت بالا کشیده می­شد. غمی سنگین به سنگینی آن لنگر را در دلم احساس می­کرد.دریا مرا صدا می­زد. تلاشم برای جاشو شدن بی­نتیجه بود. ملوانان خرافاتی لنگرگاه عقیده داشتند پسری که پدر و مار مشخصی ندارد برایشان شگون نخواهد داشت و حتماً آنها را دچار نفرین خدایان دریا می­کند و عذاب ابلیس دامنشان را می­گیرد. به همین دلیل هیچگاه جرأت نداشتند مرا به روی کشتی راه بدهند. حتی برای بار بردن هم من حق نداشتم پا روی سکّوی ورود به کشتی بگذارم. جاشوهای لعنتی! یک شب که ماه نبود و ستارگان هم حوصلۀ تابیدن نداشتند، مخفیانه وارد بندرگاه شده بود. وقتی ملوانان و خدمۀ آن کشتی مشغول سرکشی بودند دور از چشم همه وارد کشتی شدم و در اتاقکی خودم را پنهان کردم. صبح روز بعد که همۀ ملوانان بر روی عرشۀ کشتی جمع شدند من را دست بسته به عنوان یک مسافر قاچاق محاکمه کردند. من هیچگاه تصور نمی­کردم اولین کابینی را که برای مخفی شدن انتخاب می­کنم، کابین کاپیتان کشتی دزدان دریایی باشد و طوطی فضول و سخنگوی کاپیتان هم هوشیار و بیدار با دیدن من شاد شود و شروع به حرف زدن کند. بعد از محاکمه دست و پای مرا بازکردند بعد دست و پای مرا گرفتند و مرا درون آب پرت کردند. قیافۀ تک تک آنها را هنوز به خاطر دارم که بلند بلند به من می­خندیدند. ملوانهای لعنتی!