مجله نوجوان 136 صفحه 12

مرتضی سورج دوبله با دوبلورهای خومون! غریبه نیاد داخلمون دوران شکوه و اقتدار در روزگاری که هنر دوبلاژ در کشور ما سن و سال زیادی نداشت همه چیز خوب و عالی پیش می­رفت. دوبلورها با عشق و علاقه کار می­کردند و نتیجۀ کار هم حیرت­آور بود. حتیّ بازیگران خارجی از شیندن صدای دوبلورهای ایرانی بر بازی خودشان لذت می­بردند و دوبلۀ ایرانی به عنوان برترین دوبله در جهان مطرح بود. دوبلورها کارشان را و مردم دوبلورها را دوست داشتند. و همه جوانها دلشان می­خوست دوبلور بشوند. دوران احساسات زیادی ! بنده خودم تا چند وقت پیش خیال می­کردم که مردم فرنگ، جماعتی بسیار احساساتی هستند و آه و اوه و از این صداهای پراحساس از زبانشان نمی­افتد از شما چه پنهان فکر می­کردم خارجیها زیادی لوس و بچّه ننه هستند. تصّور من در مورد پسر بچّههای خارجی هم این بود که صدای زنانه­ای دارند و احساسات زنانه از خودشان بروز می­دهند. بنده این تصوّرات را در ذهنم داشتم تا اینکه توفیق دست داد و یک سفر فرنگ قسمت ما شد؛ آنجا فهمیدم که خارجیها گر چه زبانشان با ما فرق دارد احساساتشان شبیه خود ماست و تازه آنجا بود که متوجه شدیم تمام این آه و اوه و احساسات، هنر دوبلورهای ایرانی است و هیچ ربطی به خارجیها ندارد بازیگران هیچ ربطی به خارجیها ندارد. راستی شما می­دانید چرا در فیلمهای ایرانی خانمهای مسن به جای پسر بچهها صحبت می­کنند مگر پسرها ی نوجوان بلد نیستند فیلم دوبله کنند؟ دوران صداهای تکراری یکی دیگر از تصورات ما درباره خارجیها این بود که فکر می­کردیم صدای تمام بازیگران خارجی شبیه هم است از بس که در فیلمهای دوبله شده صداهای