مجله نوجوان 145 صفحه 23

کاش می­توانستیم خود قیصر باشیم از هیمنۀ زمین خوردن درخت می­شود به عظمت تنۀ تناور آن پی برد. مرگ آهسته و آرام جان می­گیرد الا اینکه بعضی جانها جهانی را می­آشوبند و مرگ تازه می­فهمد که چه خطای بزرگی مرتکب شده است . نمی­توانم باور کنم آن ساحت قشنگ معنی و عقل در لفافۀ الکل و پارچۀ سفید بیمارستان پیچیده شده باشد. نمی­توانم باور کنم آن ذهن خلاق و پویا دیگر نمی­تواند پازل کلمات شاعرانه را کنار هم بچیند. نمی­توانم باور کنم که آن صورت مهربان و نجیب و دردمند، بی­تبسم و سخن به سکوت تن داده باشد. هم می­دانم مرگ آنقدر به قیصر مجال داد تا شناسنامۀ دردهای نسلی آرمانگرا باشد. قیصر از اکسیر آرمانهای این نسل گذشت و درک شخصیت او بی­درک شخصیت نسل او میسر نیست. هم می­دانم گروهی وجدانهای شرمنده و زخم خوردۀ خود را پشت نام قیصر امین­پور پنهان می­کنند تا از این پاسخ دادن به پرسش تاریخی یک نسل نجات یابند. هم می­دانم گروهی پشت نام قیصر امین­پور پنهان می­شوند تا خطاهای تاریخی خود را در مسیر آرمانخواهی بپوشانند. و در آخر غزلی برای قیصر هم می­دانم قیصر خاکریزی می­شود تا دو نسل دو سوی آن قرار بگیرند و به خطاهای خویش ادامه دهند سنگی شکست آینه­ای ناگهان و من هم می­دانم اینقدر نمی­اندیشند تا چون قیصر امین­پور باشند تابوت و ترمه بود و گل ارغوان و من و چون او زندگی کنند و چون او شعر بگویند و چون او عقل پیچیده بود عطر دعا در زمین و او مجردی باشند در تنی نحیف، قیصر قلۀ نسل آرمانگرا بود. افتاده بود ماهی­اش از تنگ جان و من این قله بر کمرگاه و دامنۀ خویش استوار است. بلندی این قله قیصر موقرانه در آغوش دستها از استواری کوه خبر می­دهد. باید در مسیر عشق­ورزی چون قایقی رها شده بی­بادبان و من قیصر امین­پور -یک ربع قرن - راه­بپیمایی تا چنین در قاف دنبال او نگاه، چه نومید و مضطرب عشق و آرمان قرار بگیری. گنجشککی رها شده از آشیان و من این آزمونهای شکننده و ویرانگر، قیصر را قیصر کرد. نه درهم تنیده بود صداها و دستها زیاده­خواهی اغیار و جاه­طلبی اخیار. تابوت و ترمه بود و گُل ارغوان من کاش می­توانستیم خود قیصر باشیم. نه دوست او و نه دشمن او.