مجله نوجوان 161 صفحه 19

خانم دکتر زهرا مصطفوی، خواهر ایشان دربارۀ این سیّد شهید فرمودهاند :«... از خصوصیّات دیگر ایشـان این بوده که به معنای حقیقی محو در امام بود. اساسـاً یک نوع ارادتی خاص نسبت به امام داشت. خود را فانی در امام می­دید. این جمله را بدون هیچ اغراقی عرض می­کنم؛ گویــا امام همۀ وجود او بود. رابطه­اش با امــام رابطۀ مرید و مراد بود. چنــان رفتار می­کرد که گویا هیچ مقصدی ندارد، جزحفظ امام، حفظ جان و حفظ روح. روشـهای مختلفی به کار می­بسـت تا امام لقمه­ای غذا بخورند یا لحظه­ای بیشـتر استراحت کنند و این همه مراقب چیزی نبود جز اینکه به حقیقت امام را شناخته بود. ایشــان در برخی از نوشتههای خود از امام نام می بَرد و دربارۀ امام می­­گوید که او به برخی از اسـرار کتاب الهی آگاه است. به نظر می­رسـد تحلیل شخصیت ایشان بدون درنظر گرفتن این ویژگی به کلّی ناقص وخطاست. )) امام خمینی در فرمایشاتشان از سیّد مصطفی خمینی به عنوان امید آیندۀ اســلام یاد می کنند و در 13 آبان 1356در پاسخ به پیام تسـلیتی می­فرمایند: من امید داشـتم که این مرحوم، شخص خدمتگزار و سـودمندی برای اسلام و مسلمین باشند ولی لا رادَّ لقضائه وانّ الله لغَنی عن العالمین. ( قضای او را هیچ برگرداننده­ای نیست و همانا خداوند از عالمیان بی­نیاز است. ) حضرت امام به دست مبارک خود تاریخ شهادت سیّد مصطفی خمینی را اینگونه می­نگارند: اناالله وانّا الیه راجعون در روز یکشنبه نهم شهر ذی القعده­الحرام 1379 مصطفی خمینی نور بصرم و مهجّۀ قلبم دار فانــی را وداع کرد و به جوار رحمت حق تعالی رهسپار شد. « اللهم ارحمهُ و اغفرله و اسـکنه الجنــه بحـقّ اولیائـک الطاهرین علیهم الصلوه والسلام »