مجله نوجوان 161 صفحه 31

مجله کم فروش *داسـتانهای بــه درد نخور و چرت و پرتـی که گزیده­ای از شــاهکارهایی ادبی جهان است. * تنها با کسـانی مصاحبه می­کنند که واقعاً حرفی برای گفتن دارند ولی آدم حوصلۀ شنیدن حرفهایشان را ندارد. نکتۀ بی­فرهنگانۀ اینگونه مجلات این است که هیچ وقت در مصاحبههایشان از یارو نمی پرسـند چه غذایی دوست دارد و موقع عروسی­اش اولین آهنگ شش­هشتم حرکت موزون دارشــان چه بوده است. اهل و عیالش را چقدر دوست دارد و لباس خواب کودکشان چه رنگی می­باشد. * نویسـندۀ اینگونه مجلات اصلاً و ابداً آزادی بیان ندارد چون هـر چیزی که می گوید باید با سـند و مـدرک و منبع و مأخذ باشد. * فکـر می کنند نظـر دادن مثل آپولو هوا کـردن می­ماند و بقیۀ مردم نمی توانند چیز میزها را کارشناسی کنند. برای همین هر طور شـده پای متخصصان و کارشناسـان درجه یک را وسط می کشند. * به نظرات مردم اهمیّت نمی دهند وگرنه می دانسـتند که همۀ انسـانها از علم و دانش و مدرسه­بازی حالشان به هم می خورد و حوصلۀ مقالههای علمی و سـخت را ندارند و در عـوض دوسـت دارند همه­اش ماجراهای عشـقی و خفن بشنوند و پشت آدم مشهورها غیبت کنند و حرفهای جالب مدل اتوبوسی و صف نانوایی بزنند. خلاصۀ خلاصه اینکه مجلههای کم فروش حقّشان است که کم فروش باشـند. می­خواستند برای مردم کلاس نگذارند و حرفهای مهم مهم نزنند و ادای آدمهای جدّی و درست و حسابی را در نیاورند. مجلههای پرفروش را عشق است که همه اش حرفهای الکی پلکی می­زنند و خوش هستند !