مجله نوجوان 201 صفحه 13

مثل آموزش و پروش و صدا و سیما و از این جور چیزها هم در شبیه شدن آدمها به هم مقصّر هستند چرا که بچّه­های سراسر ایران مجبورند برنامه­های مشترکی را از تلویزیون ببینند و درسهای مشترکی بخوانند و هویّت بومی آنها در جامعه نادیده گرفته می­شود. از بین نوجوانان عزیز آنهایی که به طور خاصّ در یک رشتۀ ورزشی یا هنری فعّالیّت می­کنند کمتر با این مشکل مواجه می­شوند امّا آنهایی که نتوانسته­اند تواناییهای خود را در یک حرفۀ خاصّ ببینند، بسیار از اینکه شبیه دیگران هستند احساس دلخوری می­کنند و دوست دارند حدّاقل در یک چیز توانایی خود را به رخ دیگران بکشند. از این رو نوجوانان عزیز ما (یعنی شماها) برای متفاوت شدن به چیزهای عجیب و غریبی رو می­آورند. یعنی اوّل لباس پوشیدنشان عجیب و غریب می­شود، بعد حرفهای عجیب و غریب می­زنند و بعد افکار و اعتقادات عجیب و غریب پیدا می­کنند و چون همه با هم به طور یکسان و یکجور عجیب و غریب می­شوند باز هم احساس می­کنند شبیه یکدیگر هستند و تفاوتی با دیگران ندارند. اصلاً تا حالا به این موضوع فکر کرده­اید که قدیمها همۀ تلفنها یک زنگ ساده داشت امّا حالا که موبایل اختراع شده است آدمها عجیب­ترین صداهای موجود در عالم را به عنوان زنگ موبایل انتخاب می­کنند؛ از یک موبایل صدای سگ و گربه بیرون می­آید و از موبایل دیگر گلاب به رویتان، صدای ناهنجار آدمیزاد! انتخاب این زنگهای عجیب و غریب هم فقط برای این است که صاحب موبایل را از دیگران متفاوت کند ولی افسوس که باید این یکی هم مثل باقی کارها بی­فایده است. اگر دوست دارید با دیگران متفاوت باشید، اگر دنبال هویّت شخصی خود می­گردید و اگر دوست دارید طعم موفّقیّت را بچشید، باید تنبلی را کنار بگذارید و یک رشتۀ تخصصّی هنری یا ورزشی را به طور جدّی پیگیری کنید. فقط در این صورت است که می­توانید در بین این همه آدم شبیه به هم، متفاوت باشید.