مجله نوجوان 201 صفحه 23

نیست. فیلمهای بعدی اسدی یعنی «مهمان» و «تلافی»، که تازگیها در شبکۀ ویدیویی کشور توزیع شده است به عنوان آخرین کار پخش شده از اسدی می­تواند یک فاجعه تلقی شود. گویا اسدی، فیلم خود را تنها با یک «طرح کلّی» آغاز کرده است. خط اصلی داستان، بسیار جذّاب است ولی در مراحل ساخت، همه چیز نابود شده است. این فیلم از زوج هنری «حمید گودرزی» و «نیوشا ضیغمی» استفاده کرده است. موضوع سرطان ضیغمی کلیشه­ای است از که از فیلم «قرنطینه» با ضیغمی آمده است. البته ضیغمی تلاش خود را برای ایفای نقشش کرده است ولی مسائل جنبی مانند گریم و لباس و حتی بازیگردانی باعث شده است که از ابتدا بیننده بر این باور باشد که موضوع سرطان او مانند دیگر مسائل فیلم یک حقّه و نیرنگ برای فریب طرف مقابل است. برای خالی نبودن عریضه، تنها در یک لحظه حال او کمی بد می­شود ولی در کلّ فیلم، چه قبل از معجزه و چه بعد از معجزه او سُر و مُر و گنده است. اسدی انگار خواسته کلاژی از فیلمهای «آتش بس» ، «قرنطینه» و چند فیلم هندی بسازد و برای تضمین گیشه از هیچ چیزی فروگذار نکرده است. صحنه­های درگیری گودرزی و مرد قاتل، بسیار تصنّعی از آب درآمده است. به طور کلی اگر کاراکتر و دیالوگهای سیروس گرجستنی نبود شاید این فیلم در همان 5 دقیقۀ اول از هم می­پاشید. بازیهای بدون دیالوگ گودرزی نسبت به زمانی که سعی می­کند دیالوگش را عصبانی و تندتند بگوید بسیار بهتر است. گودرزی نمی­خواهد ادای خسرو شکیبایی را در بیاورد. او برای اینکه دیگران نیز چنین برداشتی از باز او نداشته باشند تلاش خود را می­کند ولی واقعیت این است که در درون هر بازیگر موفق ایرانی یک خسرو شکیبایی وجود دارد که در هنگام اوج گرفتن بازی، خودش را نمایان می­کند. این مسئله چیز بدی نیست. شاید به دلیل همین مبارزۀ درونی باشد که بازی گودرزی در کارهای اولیه­اش مانند «مسافری از هند» بسیار جدّی­تر، جذّاب­تر و دلچسب­تر از بازی­اش در کارهای اخیر است. فیلم«تلافی»، فیلمی است که به یک بار دیدنش می­ارزد ولی از سعید اسدی که سابقۀ همه کار در سینما از جمله، نویسندگی، کارگردانی، تهیه کنندگی، طراحی صحنه، تدوین و حتی بازیگری را دارد بعید است. از او انتظار می­رود که جایگاه خود را در سینمای ایران پیدا کند و این جایگاه را به عنوان یک تحصیل کردۀ سینما که سابقۀ تدریس نیز دارد، تثبیت کند.