دیدار دوست
شنبه 21 مهرماه سالروز شهادت امام هفتم، حضرت امام موسی کاظم (ع) است. صبر و پایداری امام کاظم در زندان هارون سرمشق خوبی برای تمامی اسرا و آزادگان جهان است. در سالروز شهادت این امام عزیر را به همه شما تسلیت میگوییم به این مناسبت با یکی از آزادگان سرافراز دوران دفاع مقدس صحبت کردهایم که میخوانید:
لطفاً خودتان را معرفی کنید.
اصغر رضایی هستم و 33 سال دارم.
زمان اسارت چند سال داشتید ؟
20 سال داشتم.
چطور شد که اسیر شدید؟
چهار روز از پذیرش قطعنامه 598 توسط ایران گذشته بود و ما در منطقهای از شهر اهواز بودیم. عراقیها از اینکه ایران قطعنامه را پذیرفته بود، خوشحال بودند؛ چون فکر میکردند که ایرانیها دیگر خسته شده اند و قدرتشان را از دست دادهاند. منافقین هم که پناهگاه خوبی در عراق پیدا کرده بودند؛ زمان را مناسب دانستند که به دشمن بعثی کمک کنند. آنها حمله گستردهای را با حمایت آمریکا و کشورهای اروپایی علیه ایران آغاز کردند؛ البته نیروهای ما هم اول غافلگیر شدند و ما هم در سه راه حسینه محاصره و اسیر شدیم؛ اما کمتر از یک هفته بعد، رزمندههای شجاع و فداکار ایرانی توانستند در عملیات مرصاد ضربه محکمی به آنها بزنند و دشمن را مجبور به عقبنشینی کنند.
دوران اسارت چطور گذشت؟
واقعاً خیلی سخت گذشت. هروقت که یاد آن روزها میافتم، تعجب میکنم که آن روزها چه صبر و تحملی داشتیم. البته دوستان خوبی پیدا کردیم که بسیار با ایمان بودند. دیدن آنها مارا به یاد خدا میانداخت. با همین یاد خدا بودکه بسیاری از مشکلات را فراموش میکردیم و به آیندهای روشن امیدوار میشدیم. و روزها برایمان شیرین میشد؛ چرا که خداوند به بندههایش مژده داده که«دلها با یاد خدا آرام می گیرد».این را هم بگویم که در اردوگاه ما وضع غذایی و بهداشتی ، بسیار نامناسب بود. 360 نفر از بهترین دوستان ما در این اردوگاه بر اثر سختیهای فراوان و بیماریهای مختلف به شهادت رسیدند که یادشان را گرامی میداریم.
از لحظة آزادی بگویید.
خیلی خوشحال بودم. زمانیکه در مرز خسروی بعد از 26 ماه پایم به خاک ایران رسید، بیاختیار بر روی زمین افتادم و بر این خاک مقدس بوسه زدم. واقعاً این روز برایم فراموشناشدنی است.
به عنوان آخرین سؤال برای دوستان خوب ما در نشریه دوست چه توصیهای دارید؟
من همان توصیهای را که برای بچههای خودم یعنی دختر خوبم آزاده 10 ساله و پسرمهربانم صابر 4 ساله دارم، به بچههای خوب ایران سفارش می کنم . اول این که قدر پدر و مادر خودشان را بدانند و به بزرگترهای خودشان احترام بگذارند. چون خیر و نیکی دنیا و آخرت در این احترام است. دوم اینکه درسهایشان را با علاقه و پشتکار فراوان بخوانند و در این راه کوشش کنند که انشاءا... در آینده افتخار خانواده و مردم عزیر کشورمان باشند.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 03صفحه 23