‏‏ پرتال امام خمینی(س): ماه مبارک رمضان، ماه تولد قرآن، ماه انس با قرآن، ماه بهار قرآن، و ماه شناخت و بهره برداری فکری و عملی از قرآن است. بمناسبت فرارسیدن این ماه پربرکت پرتال امام خمینی (س) در سی قسمت مجموعه ای منتخب از مواضع و بهره مندی های بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران را در فرازهایی مجزا با عنوان " منزلت قرآن، سرچشمه نور" منتشر می کند که قسمت سوم آن از نظر می گذرد:

* قرآن‏‏ شریف، با آن که جامع همۀ معارف و حقایق اسماء و صفات است‏‎ ‎‏و هیچ کتابی آسمانی و غیر آن، مثل آن، مُعرِّفیِ ذات و صفات حق تعالی را‏‎ ‎‏ننموده، و همین طور جامع اخلاق و دعوت به مبدا و معاد و زهد و ترک دنیا و‏‎ ‎‏رفض طبیعت و سبک بار شدن از عالم ماده و رهسپار شدن به سر منزل حقیقت‏‎ ‎‏است، به طوری که مثل آن متصور نیست؛ مع ذلک چون سایر کتب مصنَّفه‏‎ ‎‏مشتمل نشده بر ابوابی و فصولی و مقدّمه و خاتمه و این از قدرت کامله منشئ آن‏‎ ‎‏است که محتاج به این وسایل و وسایط در القاء غرض خود نبوده. (حدیث جنود عقل و جهل، متن، ص:۶۲ و ۶۳)

* باید مقصود از تنزیل این کتاب را قطع نظر از‏‎ ‎‏جهات عقلی برهانی، که خود به ما مقصد را می فهماند، از خود کتاب خدا‏‎ ‎‏اخذ کنیم. مصنّف کتاب مقصد خود را بهتر می داند. اکنون به فرموده های‏‎ ‎‏این مصنّف راجع به شئون قرآن نظر کنیم، می بینیم خود می فرماید: ‏‏ذلِکَ‏‎ ‎‏الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدیً لِلمُتَّقین.‏ «هیچ شکّی در این کتاب نیست و آن هدایت برای پرهیزکاران است.» (بقره /۲) این کتاب را کتاب هدایت خوانده.‏‎ ‎‏می بینیم در یک سورۀ کوچک چندین مرتبه می فرماید: ‏‏وَلَقَدْ یَسَّرْنا القُرآنَ لِلذّکْرِ‏‎ ‎‏فَهَلْ مِنْ مُدَّکِر.‏ «ما قرآن را برای متذکر شدن آسان ساختیم؛ آیا متذکر شونده ای هست؟» (قمر/ ۱۷)  ‏‏می بینیم می فرماید: ‏‏وَاَنْزَلْنا اِلَیْکَ الذِّکْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنّاسِ ما نُزِّلَ‏‎ ‎‏اِلَیْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُون.‏ «ما قرآن را (یکباره) به سوی تو نازل کردیم تا آنچه را که (تدریجاً) بر مردم فرستاده شده است برای آنها بیان کنی شاید آنان بیندیشند.» (نحل/۴۴) ‏‏می فرماید:‏‏ کِتابٌ اَنْزَلناهُ اِلیْک مُبارَکٌ لِیَدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَ لِیَتَذَکَّرَ اُولوا الاَْلْبٰاب.‏‎ «کتاب مبارکی که به سوی تو نازل کردیم تا در آیات آن تدبّر کنند و صاحبان خرد متذکر شوند.» (ص/۲۹) (آداب الصلاه/ ص۱۹۳ و ۱۹۴)

* این کتاب شریف، چنانچه خود بدان تصریح فرموده، کتاب‏‎ ‎‏هدایت و راهنمای سلوک انسانیّت و مربّی نفوس و شفای امراض قلبیّه و نور‏‎ ‎‏بخش سیر الی اللّه است.‏ بالجمله، خدای تبارک و تعالی به واسطۀ سعۀ رحمت بر بندگان، این‏‎ ‎‏کتاب شریف را از مقام قرب و قدس خود نازل فرموده و به حسب تناسب عوالم‏‎ ‎‏تنزّل داده تا به این عالم ظلمانی و سجن طبیعت رسیده و به کسوۀ الفاظ و‏‎ ‎‏صورت حروف درآمده برای استخلاص مسجونین در این زندان تاریک دنیا و‏‎ ‎‏رهایی مغلولین در زنجیرهای آمال و امانی، و رساندن آنها را از حضیض‏‎ ‎‏نقص و ضعف و حیوانیّت به اوج کمال و قوّت و انسانیّت، و از مجاورت‏‎ ‏شیطان به مرافقت ملکوتیّین بلکه به وصول به مقام قرب و حصول مرتبۀ لقاءاللّه‏‎ ‎‏ که اعظم مقاصد و مطالب اهل اللّه است. و از این جهت، این کتاب کتاب‏‎ ‎‏دعوت به حق و سعادت است و بیان کیفیّت وصول بدین مقام است؛ و‏‎ ‎‏مندرجات آن اجمالاً آن چیزی است که در این سیر و سلوک الهی مدخلیّت‏‎ ‎‏دارد و یا اعانت می کند سالک و مسافر الی اللّه را. و به طور کلی یکی از‏‎ ‎‏مقاصد مهمّۀ آن، دعوت به معرفت اللّه و بیان معارف الهیّه است از شئون ذاتیّه‏‎ ‎‏و اسمائیّه و صفاتیّه و افعالیّه؛ و از همه بیشتر در این مقصود، توحید ذات و‏‎ ‎‏اسماء و افعال است که بعضی از آن به صراحت و بعضی به اشارتِ مستقصی‏‎ ‎‏مذکور است.‏ (همان/ ص۱۸۴ و ۱۸۵)

 

. انتهای پیام /*