شعر
سایۀ خورشید
بر این کبود، غریبانه زیستم چون ابر
تمام هستی خود را ، گریستم چون ابر
ز بام مهر فرو ریختم ستاره به خاک
که من به سایۀ خورشید، زیستم چون ابر
زمین سترون و در وی نشان رویش نیست
فراز ریگ روان، چند ایستم چون ابر؟
حریر باورم از شعلۀ ندامت سوخت
که بر کویر عطشناک، نیستم چون ابر
نه سر به بالش رامش ، نه پای بر پایاب
عقاب آه بر آیینه، کیستم؟ چون ابر
مرا به بود و نبود جهان چه کار که داد
به باد فتنه همه هست و نیستم، چون ابر
مگر بشویم از این دل غبار هستی را
بر آستان تو، عمری گریستم چون ابر
مشفق کاشانی
غزل مستی
چلّه چلّه مستم، از شما چه پنهان
در خودم نشستم، از شما چه پنهان
گفتگوی بی می ، مایه ای ندارد
توبه را شکستم ، از شما چه پنهان
هر چی بی بهانه ست، هرچه جز ترانه ست
مانده روی دستم، از شما چه پنهان
جز ترانه هایم، عاشقان هایم
دل به کس نبستم، از شما چه پنهان
ترس محتسب نیست در دلم که دیشب
با خودش نشستم، از شما چه پنهان
این ردیف نابم، حس انتخابم
کار داده دستم، از شما چه پنهان
پرویز بیگی حبیب آبادی
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 68صفحه 23