مجله نوجوان 167 صفحه 3

سرمقاله ببخشید! من دقیقاً کجا هستم؟ در ادامۀ سیستم ببندیم خفن و اگر با گروه همراه شود حتماً خودش را به کشتن می­دهد. * شناخت موقعیّت هدف و موقعیّتی که فرد در آن قرار دارد و وضعیّت فاصله­ای که باید به عنوان مسیر رسیدن به هدف طی شود تقریباً موفقیّت شما را تضمین می­کند. البته عوامل دیگری هم دارد که عرض می­کنیم. پس ادامه دارد... در قسمت قبلی دربارۀ اینکه چطور باید از توانمندیهایمان بهره بگیریم حرف زدیم؛ شناخت موقعیّت در حقیقت کلید دوم رسیدن به موفقیّت است. ما باید بدانیم در کجای مسیر هستیم و تا مقصد اصلی یعنی موفقیّت چقدر فاصله داریم. * فرض کنید یک کوهنورد با سابقه می­خواهد تعدادی نوجوان ورزشکار را برای اردوی فتح قلّۀ دماوند انتخاب کند. آقای مربّی مشغول صحبت است که یکدفعه یکی از دانش آموزان می­پرسد: «آقا ببخشید! میشه توپ هم بیاریم و تو قلّه گل کوچیک بازی کنیم» در چنین وضعیّتی مربی چاره­ای ندارد جز اینکه آن آدم را از گروه حذف کند چون از سؤالش معلوم می­شود که این آقا نه تنها کوهنورد نیست بلکه شناخت درستی هم از قلّۀ دماوند ندارد داشتم کنار اتوبان برای خودم قدم می­زدم حسابی توی فکر و خیال غرق شده بودم که یکدفعه یک ماشین جلوی پایم ترمز کرد. راننده سرش را به سمت پنجره خم کرد و پرسید: «آقا می­دونید کتابخونۀ ملّی کجاست؟» با سؤال آن آقا به خودم آمدم و تازه فهمیدم آنقدر در پیچ و خمهای اتوبانهای تهران قدم زده­ام که دقیقاً نمی­دانم کجا هستم. با احترام گفتم: «آقا من کتابخونۀ ملّی می­دونم کجاست ولی نمی­دونم خودم کجا هستم؛ یعنی نمی­دونم از اینجا چطوری باید رفت اونجا!» آن آقا که انگار داشت به دیوانه نگاه می­کرد، گفت:« شما در اتوبان حقّانی مسیر شرق به غرب ایستادید.» گفتم: «پس شما اگر دور بزنید و به سمت دیگۀ اتوبان برید می­تونید بعد از رد کردن متروی میرداماد از مسیر دست راست به کتابخونۀ ملّی برسید.» این دیالوگ ساده برای هر دوی ما خیلی جالب بود. من بعد از آن دیالوگ متوجّه این نکتۀ مهم شدم که همیشه دانستن نشانی مقصد برای رسیدن به هدف کافی نیست و اگر درست ندانیم که در کدام نقطه ایستاده­ایم نمی­توانیم به مقصد برسیم.