مجله نوجوان 167 صفحه 14

ترجمه از آلمانی سید احمد موسوی محسنی افسانه­های برادران گریم تصویرگر: شهاب شفیعی خرس و خیاط مثل رنگ پارچه­ای که خطهای سیاه و سفید داره و به اون جوگندمی می­گن» شاهزاده گفت: « نه، درست نیست؛ حالا نفر دوم بگه» نفر دوم گفت: «سیاه و سفید نیست؛ قهوه­ای و قرمزه، درست رنگ کت پدرم» شاهزاده گفت: «این هم درست نیست؛ نفر سوم جواب بده تا ببینم درسته یا نه» آن وقت خیاط سوم با شهامت جلو آمد و گفت: « موهای پرنسس دو رنگه؛ طلایی و نقره­ای» وقتی شاهزاده این جواب را شنید ، رنگش پرید و نزدیک بود پس بیفتد زیرا او جواب را درست گفته بود د و او مطمئن بود که در دنیا کسی پیدا نمی­شود که جواب درست را بداند. وقتی حالش بهتر شد گفت: «خیال نکنی کار تموم شده، شرط دیگه­ای هم وجود داره؛ یه خرس پایین توی اصطبله؛ شب رو باید پیش اون بمونی؛ اگه تا فردا زنده موندی، میتونی امید به ازدواج من ببندی» او خیال می­کرد با این حیله می­تواند از دست خیاط خلاص شود، چون تاکنون سابقه نداشت کسی بتواند از چنگال خرس جان سالم به در ببرد. خیاط روحیۀ خود را شاهزاده خانم مغروری بود که هر خواستگاری برایش می­آمد، شرط و شروط عجیبی می­گذاشت و اگر کسی نمی­توانست آنها را برآورده کند، خجالت زده بر می­گشت. او قول داده بود با هر کس که به معماهایش پاسخ درست دهد ازدواج کند و هیچ محدودیتی هم وجود نداشت. سه خیاط با هم همکار بودند، دوتای آنها سابقۀ بیشتری داشتند و کارشان خیلی ظریف و بی­عیب و نقص بود. نفر سوم، خیاطی ناشناخته و کم سن وسال­تر به نظرمی­رسید و کسی هنرش را نمی­شناخت اما اعتقاد داشت که حتماً در کارش موفق خواهد شد چون تا کنون همۀ تلاشهایش به نتیجه رسیده­اند. دو خیاط دیگر به او گفتند:« تو حالا توی خونه بمون، هنوز به اونجا نرسیدی که از این بلند پروازی­ها بکنی» ولی او مأیوس نشد و گفت: «من این راه رو طی می­کنم، حتی اگه دور دنیا باشه» هر سه پیش شاهزاده رفتند و گفتند که مایلند شرط و شروط و معمای او را بشنوند، هر چند کسانی که به میدان آمده­اند، احساس لطیفی دارند و از هر انگشتشان هنری می­بارد. شاهزاده گفت: «موهای من دو رنگه؛ رنگشونو بگو» اولی گفت: «اگه همین دو رنگی که می­فرمایید باشه و رنگ دیگه­ای در کار نباشه، باید بگم، سیاه و سفید هستند،