مجله نوجوان 172 صفحه 21

جوار تو ساکن گرداند. مرگ زهرا ضربتی بود که دل را خسته و غصه­ام را پیوسته گردانید و چه زود جمع ما را به پریشانی کشانید. شکایت خود را به خدا می­برم و دخترت را به تو می­سپارم! خواهد گفت که امتت پس از تو با وی چه ستمها کردند. آنچه خواهی از او بجو و هر چه خواهی بدو بگو تا سّر دل بر تو گشاید و خونی که خورده است بیرون آید و خدا که بهترین داور است، میان او و ستمکاران داوری کند. سلامی که به تو می­دهم بدرود است نه از ملالت، و از روی شوق است، نه کسالت. اگر می­روم، نه ملول و خسته جانم و اگر می­مانم نه به وعدة خدا بد گمانم. و چون شکیبایان را وعده داده است، در انتظار پاداش او می­مانم که هر چه هست از اوست و شکیبایی، نیکوست. اگر بیم چیرگی ستمکاران نبود، برای همیشه در کنار قبرت می­ماندم و در این مصیبت بزرگ، چون فرزند مرده جوی اشک از دیدگانم می­راندم. خدا گواهست که دخترت پنهانی به خاک می­رود. هنوز روزی چند از مرگ تو نگذشته و نام تو از زبانها نرفته، حقّ او را بردند و میراث او را خوردند. درد دل را با تو در میان می­گذارم و دل را به یاد تو خوش می­دارم که درود خدا بر تو باد و سلام و رضوان خدا بر فاطمه.» پی نوشتها : 1.آنانکه چون مصیبتی بدیشان رسد گویند: همانا ما از آنِ خدا و بسوی او بازگردانده­ایم. 2.طبقات، ج 8، ص 18ـ 19. 3.انساب الاشراف، ص 405. 4.صحیح، ج 5، ص 177، ور.ک بحار، ص 183.