مجله نوجوان 173 صفحه 4

نقد و نظر محسن وطنی زنده باد هنر خیابانی اوّل این نکته ر ابگویم که هنر خیابانی با دیگر چیزهای خیابانی متفاوت است. هنر خیابانی، یعنی هنر مردمی، هنری که برای مردم، خلق می شود و عامّة مردم با آن ارتباط برقرار می کنند. هنری که مردم را دوست دارد و مردم نیز آن رادوست دارند. هنر خیابانی یعنی هنری که حداقل برای چند ثانیه عابران شتاب زدة خیابان رابه دنیایی از زیباییها میهمان می کند و سعی دارد در کوتاهترین فرصت با مردم ارتباط برقرار کند و چراغ مهر و محبّت را در تو به توی زندگی ماشینی در دلهای مردم روشن کند. زندگی امّا خرج دارد امّا از آنجاییکه زندگی خرج دارد، و هنرمندان خیابانی هم پس از چند ساعت قدم زدن در گرما تابستان یا سرمای زمستان گرسنه می­شوند و باید غذا بخورند، مردم نیز در همه جای دنیا به پاس محبّتی که از سوی هنرمندان خیابانی دریافت کردهاند پولی به آنها می­دهند، هر چند این پول بسیار کمتر از ارزش واقعی هنر در شلوغی زندگی ماشینی است. به هر حال هنر تنها زمانی حرفه­ای می­شود که بتواند زندگی هنرمند را تأمین کند و حداقل مخارج لازم را برای زندگی یک هنرمند آبرومند در بیاورد. پس تا اینجا به خاطر داشته باشید که هنر خیابانی یک شغل است، آن هم شغلی که سرشار از زیباییها و مهربانیهاست. یاد قدیم­ترها به خیر در روزگار نوجوانی ما تمام کسانی که برای تفریح به کوهپایههای درکه می­رفتند، صدای کمانچة دلنشین آقا داوود را می-شناختند. داوود با پنجههای طلایی­اش شور و حال خاصّی به رهگذران می­داد و تصنیفها و غزلهایی که می­خواند، فضای درکه را بیش از پیش دلنشین می­کرد. عمو رحیم هم ویولون می­زد.خیلی خوب می­زد. بیشتر سر گذر بازار می­نشست و گهگاه در خیابان ناصر خسرو دیده می­شد. اهل بازار هم صدای ساز عمو رحیم رادوست داشتند و عمو رحیم روزگارش را از محبّت مردم کوچه و بازار می­گذراند. آیا تا به حال برایتان پیش نیامده است که درخیابانهای شلوغ شهر با کوله باری از خستگی و دلتنگی از ته دل آرزو کنید که ای کاش نوازنده­ای اینجا می­بود و با اجرای قطعه­ای یا تصنیفی، خستگی­تان را می­برد و حالتان را دگرگون می­کرد؟ برای من یکی که خیلی پیش آمده است. افسوس که این روزها صدای بوق ماشینها و داد و قال مردم جایی برای شنیدن موسیقی باقی نگذاشته است.