مجله نوجوان 173 صفحه 7

آشپزی کردن توی یک آشپزخونة زیر پلّه، آن هم شش نفری، باور کردنی نیست، امّا سروقت که می­شه همه با غرور و افتخار و کلّی تعارفت تکه پاره کردن، شروع می-کنند به چیدن سفره و دخترها از همان موقع سر سابیدن قابلمهها دعوا می­کنند. پاهاتو جمع کن. باشه. اینم شنیدید؟ این یکی خواهرم بود. اینجا دراز کشیده و داره مشق می­نویسه. کجا بودیم؟ آهان! سر سفره. .. به هر حال هر وقت قضیه به اینجا ختم می­شد و همه چی به خوبی و خوشی می­گذشت، ما بچهها هم راضی و خوشحال بودیم اما بعضی وقتها عمّه خانوم دچار دلشوره می­شه و اصلاً نمی-تونه قدم از قدم برداره. اینه که کار به پهن کردن رختخواب و ماندن آنها ختم میشه. از عمّه خانوم که:« امان از این دلشورة کوفتی» و از بابا و مامان من که: « خب آبجی خانوم، حالا کجا تشریف می­برید؟ مگه تو بیابون موندید؟ شب همینجا بمونید....» همه-اش مثل یک معجزه است. یک دفعه همه شروع می­کنند به بدو بدو و هر کسی یه بالش و پتو برمی ­داره و نصف پتو رو زیرش میاندازه و نصف دیگرش رو هم روش می-کشه. با این حال حتی تو راهرو هم رختخواب پهن می-شه اما مامانم هیچوقت جا گیرش نمیاد. همیشه مامانم چادرش رو زیر سرش گلوله می­کنه و توی آشپزخانه می­خوابه. از طرفی با تمام زرنگی افراد خانواده، باز هم همة بچهها جا گیر نمیارند. هر شب که ماجرا به اینجا ختم می­شه، من به خودم می­گم نکنه پاهای یکی از بچهها از در بیرون بمونه و یک نفر موقع بستن در(زبانم لال). .. و یا از اون بدتر اگه یک نفر نصفه شب مجبور بشه دستی به آب برسونه نمی­دونم چند تا از بچههای تپل مپلی عمه خانوم ممکنه زیر پاهاش له بشن. برای همینه که من چند وقتیه به یک راه حل جدید فکر می کنم. اینجور شبها پاهامو به دیوار تکیه می­دم و با تمام زورم سعی می­کنم دیوار و یک کمی جا به جا کنم. البته این بار هم موفّق نشدم اما ارزش امتحان دوباره رو داره. باید برم کلاس ورزش تا زورم زیاد بشه. شما اگه راه حل بهتری سراغ دارید، لطفاً به من خبر بدید. بگیر بخواب بچه! اینم بابام بود. داره چراغو خاموش می­کنه. این خط رو توی تاریکی نوشتم. ببخشید که بد خطّه، شب بخیر...