مجله نوجوان 46 صفحه 15

سوژه طلایی تهیه و تنظیم سوژه طلایی: کاوه کهن - مینا جعفری نژاد گیاهان دارویی از نشانه ها نشانی تو را می پرسم خدای من! در این نشانه های زیبایت، تو را با تمام وجودم می بینم و اشک سپاس از چشمهایم جاری می شود. واژه ها را نمی توان فریاد کرد. چگونه می شود این زیبایی و عظیمت تو را بیان کرد. ای خدای من! خدای گیاهان! تو را در این دشت مهربان، در میان لاله های زرد، در میان شقایقهای سرخ، آلاله های شفاف، یا بابونه های سفید می بینم. خدای من، تو را در میان سبزیهای یونجه، شبدر در میان آبی، کاسنی، گاو زبان، تو را ای بیکران، در همه جا حس می کنم و اشک سپاس از گونه هایم جاری می شود. آیا کسی هست که همگام با من این شعف را ببیند؟ کسی هست که صورت تپش قلبم را با ضربان عاشقانه گیاهان، حس کند؟ خدای من، با این نشانه های زیبایت، حتی تو را، در اعماق زمین درون ریشه های زندگی هم، می توان یافت، خدای من! می توان در کرکهای زرد گل "افسنطین:، کرکهای بنفش "کل چای" (توک - لیجه)، کرکهای نقره ای "پونه| (یارپوز)، "خارهای ریزگون"، "خارهای نامرئی، گزنه"، خارهای تیز "شکر تیغال" لطافت "گلبرگهای گل محمدی"، معطری "گلهای نارنج"، نرمی گلهای "مینا"، درخشانی گلهای "آلاله"، شیرینی گلهای "یاس"، مهربانی "آویشن"، حتی ریشه های پنهان در خاک دید! می شود تو را، در لبخند خورشید هنگامی که در میانه روز، گونه هایمان را نوازش می کند، لمس کرد. می شود تو را، در پنهانی ابر، در صدای مهربان باران، گریه غمناک پرپر شدن یک گل، در زندان گلدان، صدای زوزه باد پیچیده در درختان عریان حسرت، در نسیم صبحگاهی، زمانی که بر "نرگسهای " محجوب بوسه می زند. حتی در میان شکوه لبخند نوزادی یا در میان قطرات سوزان اشک مادر در هنگامی که کودکش در گور خفته است، در فریاد دردمندان، در راه ماندگان، آوارگان، بی پناهان، در هر چه که بغض زندگی می تپد، می شود عشق و عظمت ترا به تصویر کشید. ای خدای من، خدای مهربان من! دستان مرا بگیرف خون عشق را در رگهایم جاری کن. من، سپاسگزار تو خواهم ماند و در کنار این مانده های بهشتی ات، چون طفلی ناتوان به سویت رهسپارم و هر آنچه تو با عشق بر قلبم جاری می سازی. در قلب سنگین فرزندانم جاری خواهم ساخت تا آنها نی زمانند من، در اوج سختیها و رنجها، سکوتهای ناخواسته، عشق را ورای هوسها، درد را ورای تنهایی ها، در گلبرگهای عاشقانه تو ... بیابند!