مجله نوجوان 114 صفحه 24

میز گرد دیپلماسی پشتمیزهای گرد سردبیر: ما برگهای برندۀ بسیاری داریم. مهم تر از آن دولتها، ملّتها هستندکه با برآوردهای ما، وجدان عمومی مردم جهان بیشتر با ماست تا با آنها امّا فراموش نکنیم که ماتا شناساندن کاملایران و نظام دینی­اش به تمام جهان، راه درازی درپیش داریم، از قدرت دولتهای غربی که بگذریم، نفوذ رسانهای آنها را که نمی توانیم نادیده بگیریم. دردنیا بیست و چهار ساعته دارد علیه ما تبلیغ می شود. به هرحال مردم هم تأثیر زیادی از رسانهها می گیرند. علی اصغر: با این حساب، ما نمی توانیم کاری بکنیم. چون حالا حالاها نفوذ رسانهای ما قابل مقایسه با آنها نیست. عماد: ولی ما می توانیم منافع آنها را به خطر بیندازیم. بیخود نیست که این همه علیه ما تبلیغ می کنند. امیر رضا: من فکرمی­کنم ما هم بهاندازۀ خودمان نفوذ داریم. همین که آمریکا مجبور می شود دربارة عراق و افغانستان با ایران مذاکره کند، نشان دهندۀ نفوذ ماست. سردبیر: ببینید، تمام این حرفها درست است. هم ما نفوذ داریم هم آنها ولی بحث ما بحث زیاده خواهی یا تعرّض به آنها نیست. فرقی که ما با آنها داریماین است که ما می­خواهیم مانع دست درازی آنها به حقّ طبیعی خودمان بشویم ولی آنهازیاده خواهند و نمی خواهند حقّ طبیعی ما را تحمّل کنند. پس دو ارادۀ متفاوت رو در روی هم ایستادهاند. ما اعتقاد داریم ارادۀ ما حق است و ارادۀ آنها باطل، پس نوع رفتارهایمان هم قاعدتاً باید با هم فرق داشته باشد. ما با کسانی طرف هستیم که ظاهراً روی موضوع هستهای تمرکزکرده­اند امّا برای اثبات دروغهایشان حاضرند از راههای دیگر هم ما را بدنام کنند. مثلاً همزمان با شایعۀ تمایل ایران به ساخت بمب اتمی، موضوع حمایت از تروریسم را هم به میان می کشند. موضوع خطرگسترش تشیّع را در کشورهای عربی به میان می کشند. از طرفی، مخالفت ایران با صهیونیسم را به رخ یهودیان می کشند. یعنی همزمان با موضوع هستهای، کاری می کنندکه مردم منطقه و جهان از نیّت ایرانیها برداشت خطرناکی داشته باشند. وقتی هم باورشان شدایرانیها قصد نا امن کردن کشورهای دیگر را دارندکم کم باور می کنندکه ما واقعاً بمب اتمی می خواهیم و از آن استفاده هم می کنیم. علی اصغر: پس همه چیز به ضرر ماست. مادیگر چه می توانیم بکنیم؟ سردبیر: این سؤالی است که من از شما دارم. اینجا شما باید فکرکنید و راه حل بدهید. علی اصغر: راه حلّشاین است که به دنیا بگوییم آنها دروغ می گویند. عماد: ولی صدای ما به همه جا نمی رسد. شاید بهتر باشد با به خطر انداختن منافع آنها، آنها را از ادامۀ کارهایشان پشیمان کنیم. اگر ما تعارف داشته باشیم و حقّ خودمان را نگیریم، آنها بیشتر جری می شوند. امیررضا: