مجله نوجوان 114 صفحه 11

خسروآقایاری: حداد را 10 سال پیش و در همایش شب شعر عاشورای شیراز دیدم و مقدمهای بود برای آشنایی ما و بعد از آن هم عهده دار مراسم ادبیات عاشورایی بود که درحوزه هنری برگزارمی شد. او دید روشنی نسبت به ادبیات داستانی داشت و صاحب تئوری بود و همیشه در مواجهه با او طرحها و برنامههای پژوهشی تازهای را می­آموختیم. البته هنوز آثار او تماماً به چاپ نرسیده است و لایههای دیگری از فکر و اندیشة او هنوز بر ما پنهان است. یکی از ویژگیهای بارز او خلوص و اعتقادش بود. از این جهت حوزه هنری و نیروهای مسلمان با خلأی جدی مواجه شدهاند و شاید سالها طول بکشدکه کسانی مانند حسین حدّاد متولد شود اما با این حال امیدواریم که وجود جوانان مسلمان و پرشور این خلأ کمتر احساس شود. مصطفی رحماندوست: زمانی که در سازمان پژوهش و برنامه ریزی مدیر مسئول مجلههای رشد بودم، با حداد آشنا شدم اما خیلی زود با یکدیگر انس گرفتیم به خاطر اینکه وی در حال به وجود آوردن اتفاقی در حوزه ادبیات کودک و نوجوان بودکه تا آن زمان سابقهای نداشت: یعنی بخش پژوهش و تحقیق در این عرصه. اولین کتابی هم که منتشر کرد کتاب "گلچهر" بود که شرح حال من، رضا رهگذر و فریدون عموزاده خلیلی بود. او سپس از پژوهش در ادبیات کودکان به پژوهش در ادبیات داستانی بعد از انقلاب نقب زد؛ مثلاً در حیطة ادبیات دفاع مقدس، ادبیات داستانی وادبیات دینی. معمولاً برای کتابهایی هم که منتشر می کرد، دست به نوعی بررسی و آمار می زد و کارنامه رشته هنری ویژه را به دست می­آورد و در اختیار افراد می گذاشت: یعنی گونهای تبدیل کردن هنر به آمار. پژوهش تأثیر بلافاصله و فوری نمی گذارد و همیشه به عنوان پایهای برای حرکتهای بعدی شناختهمی شود. اما درعین حال ما نباید در این باره که کار ایشان چقدر مؤثر بوده است، بحث کنیم. باید به این موضوع بپردازیم که او آغازگر این حوزه درکارهای ما بوده است. مجتبی رحماندوست: حدود 16 یا 17 سال است که من با ایشان دوست هستم. در این سالها هر وقت کاری پیش می آمد که نیاز به مدیریت تألیف و سرپرستی پژوهش داشتیم بدون استثناء ذهن همه به سوی آقای حدّاد منتقل می شد. ایشان در واقع توانایی بالایی در سرپرستی گروههای تحقیقی و مدیریّت برنامه­های پژوهشی داشتند و از این جهت بسیاری از آثاری که از ایشان به جامانده است درحیطة کتابشناسی است. مرحوم حدّاد بسیار ساده بود و ما هیچ گاه هیچ عکس العملی مبنی بر خودستایی از ایشان ندیدیم. ایشان ازرزمندگان دفاع مقدّس بود اما هیچ گاه حرفی دراین باره نمی زد تا وقتی که پزشک بیمارستان شریعتی گفت بیماری ایشان از نوعی است که در جانبازان شیمیایی دیده می شود اما او هیچگاهاین موضوع را به کسی نگفته بود. مرحوم حدّاد پشتکار عجیبی داشت و من مطمئن بودم که کاری را که به ایشان می سپارم حتماً به سرانجام خواهد رسید. مرحوم حدّاد حافظة عجیبی هم داشت. در جلسات از هر بحث فقط یک کلمه یادداشت می کرد و درجلسة بعدی از همـان یک کلمـهها کل صورت جلسه رامی نوشت. او نظم فراوانی درکـارش داشت ومن هیچگاه صفا و صـمیمیّتش را فرامـوش نخواهم کرد.