مجله نوجوان 221 صفحه 16

اگر مدرسة دعوت نامه بدهد و بابای قاسمی نیاید الف. میم. بنده جناب دکتر را با تمام وجودم درک می کنم. ایشان آن قدر مشغلة کاری و گرفتاری دارند و آن قدر به امر مقدس خدمت رسانی مشغول هستند که کمتر فرصت رسیدگی به این امور را پیدا می کنند و البته مدرسه هم قصد ندارد مزاحم اوقات محترم و خوب ایشان بشود. من به آقای مدیر گفتم که از خانواده های صمیمی و با ادب و بسیار خوبی مثل خانوادة آقای قاسمی نباید زیاد انتظار داشته باشیم چون این خانواده ها بسیار گرفتار و پرمشغله هستند و من مطمئنم که این عزیزان برای فرزندان خود اهمیت بسیار زیادی قائلند و اصلاً و ابداً و تحت هیچ شرایطی نباید در این موضوع شک و تردید نمود. از جانب کادر آموزشی محترم مدرسه از جناب دکتر تشکر کنید و بگویید اگر وقت دارند، بنده خودم شخصاً خدمتشان برسم و سرفصل موضوعات مطروحه در جلسة انجمن اولیا مربیان را خیلی خلاصه تقدیمشان کنم. پسرم! شما باید قدر خانوادة محترمتان را بدانید و از شدت افتخار سر به آسمان هفتم بسایید. وقتی هوشنگی حرفهای بد بد بزند... الف. میم: مرده شور آن هیکل بی تربیت را ببرد. همین شماها هستید که گند زده اید به نیکنامی این مدرسة محترم. مگر اینجا چاله میدان است؟ خجالت نمی کشید؟ البته شما که تقصیری ندارید! بچه ای که چشم باز می کند و می بینند خانواده بالای سرش نیست و از صبح تا شب توی کوچه و خیابان به حال خود رها شده است، از این بهتر نمی شود. اگر پدر شما اینقدر که در فکر باقالی و لبو است به فکر تربیت شما بود که وضع جامعه این نمی شد. آقا مگر مجبوری سه تا تیم فوتبال بچه داشته باشی که نتوانی تربیتشان کنی؟ اینها بچه های اضافة خانواده هایشان هستند وگرنه وضع تربیتشان به این شکل نبود. وقتی قاسمی حرفهای بد بد بزند... الف. میم: عزیز من! شما هیچ فکر کرده ای ما چه طور جواب پدرتان را بدهیم؟! این حرفهای بدبد را از چه کسی یاد گرفته اید؟ ! وای خدا؟! دیدی چه خاکی به سرمان شد؟! بگو این حرفهای ناروا را از کدام دانش آموز یاد گرفته ای تا تنبیهش کنیم؟! از هوشنگی؟! از مرادی؟! ازکی؟! این اصلاً در شأن خانوادة شما نیست که من پدرتان را به خاطر حرفهای بد بدتان دوست نوجوانان سال پنجم / شماره 9 پیاپی 221 / 23 خرداد 1388