مجله کودک 60 صفحه 30

این دختر یکی از همان 8500 نفر است که در اردوگاه «مواکان هیکا» زندگی می­کنند. چند سالی بیشتر از امضای قرارداد آتش بس در آنگولا نمی­گذرد و مردم هنوز نتوانسته­اند به خانه­هایشان برگردند. خانواده­هایی که در اردوگاه زندگی می­کنند، می­خواهند به خانه­هایشان برگردند. آنها می­خواهند زمین­هایشان را قبل از شروع فصل باران بکارند. زمین­هایی که بسیاری از آنها در تصرف مین­هاست. مردم آنگولا دلشان برای خانه­های قدیمیشان آنقدر تنگ شده که خطر زمین­های مین گذاری شده و خانه­های نیمه خراب را به جان می­خرند. در هفته گذشته، 1000 نفر از اردوگاه رفته­اند تا به خانه­هایشان برگردند... یادت هست که دفعه پیش دربارۀ آنگولا صحبت کردیم. اسم آنگولا شاید برای تو خیلی خنده­دار است. امّا در این کشور بچه­های زیادی زندگی می­کنند که بعد از جنگ آواره شده­اند. دوست داری در مورد زندگیشان بیشتر بدانی؟ پس این عکسها را با دقت نگاه کن. این داستان زندگی 8500 نفر آواره جنگ است که در یک اردوگاه نزدیک پایتخت آنگولا زندگی می­کنند... زن­خانه­داری حبوبات محلی را در هاون می­کوبد. این اردوگاه را صندوق کودکان سازمان ملل متحد ( Unicef ) در آنگولا برپا کرده. امّا چون تعداد افراد خیلی زیاد است، یونیسف نتوانسته به همۀ آن­ها غذا دهد. در این اردوگاه، فقط سرپناه و نگهداری کودکان به عهده کارکنان یونیسف است. این یکی از بچه­هایی اردوگاه است که دارد حسابی می­دود تا از برنامۀ جشنی که برای بچه­ها ترتیب داده شده، جا نماند! یونیسف هر از چند گاهی برای بچه­ها جشن برپا می­کند تا شادی و تفریح هم فراموششان نشود! مین به جای بذر