مجله نوجوان 120 صفحه 10

هنرهای دراماتیک تأسیس شد. و ما از اولین دانشجوهایش بودیم. برای فوق لیسانس هم من رفتم و آمدم و تا زمانیکه خارج از کشور بورسیه شدم، تا زمان انقلاب خدمت 30 ساله‏ام تمام شد و بازنشسته شدم و تئاتر را به جوانها سپردم. - از لحاظ هنری چگونه پشتیبانی می‏شدید؟ با توجه به اینکه خانواده‏های آن زمان مخالف مسائل هنری و بازیگری بودند! * خوشبختانه پدر من یکی از کسانی بود که اعتقاد داشت برای ادب و هنر مملکت باید کار کرد و همیشه می‏گفت: «هنر و بالاخص تئاتر بشر را به رستگاری می‏رساند.» - شما نقشهای تأثیر گذار بی‏شماری مثل پدر سالار، ناظم در فیلم رگبار، بازی در مقابل آنتونی کویین در کاروانها و... داشته‏اید، برای کدامیک بیشتر انرژی گذاشته‏اید؟ * اعتقاد من این است که برای بازی در هر نقشی باید مطالعه کرد و وقت گذاشت، از نظر من اصول بازیگری اول خِردگرایی، بعد تعهد و بعد احساس است. - شاید به خاطر همین کم دانستن و یا ندانستن است که اکثر بازیگران جوان، نقش دیگران را تقلید می‏کنند. مثل نقشی که شما در فیلم رگبار به عنوان ناظم مدرسه داشتید؟ * بیضایی یکی از کارگردانان و نویسندگان بزرگ ما است و در عین حال پژوهشگر فوق‏العاده‏ای است. من در آن فیلم، با آقای بیضایی خیلی صحبت کردم و آنقدر با هم جدل کردیم تا آن نقش درآمد اما اشکال جوانهای ما این است که اصلاً با کارگردان جدل نمی‏کنند و هر چه که تهیه کننده و کارگردان می‏خواهد، چشم می‏گویند. از ترس اینکه مبادا نقش را از او بگیرند. می‏خواهم به جوانها بگویم که هنرمند فقیر نیست، دریوزگی نمی‏کند. - توصیۀ شما برای نوجوانان علاقه‏مند به بازیگری چیست؟ * متأسفانه الآن روابط پررنگ‏تر از ضوابط شده و من هیچگاه به نوجوانها توصیه نمی‏کنم که این رشته را انتخاب کنند. همانطور که دوست نداشتم دخترم وارد عرصۀ بازیگری شود. به نوجوانها می‏گویمکه بازیگری اصلاً شغل آسانی نیست. امیدوارمآنها روزی بفهمندکه این