مجله نوجوان 132 صفحه 5

بساز!خب این حسن بسیاربزرگی بود. بانگارش سناریوونمایشنامه ،هم ذهن نوجوانان پویا می شود وهم درباره متن تحقیق می کنند،فکرمی کنند ومسائلشان رابا مربی درمیان می گذارند .این رفتار دردوره ما دریک ارتباط صمیمانه انجام می شد. علتش هم عشق دوطرفه بود؛عشق بچه ها به مربی و عشق مربی به کانون وبچه ها. آیا استعدادوعلاقه هنرجویان کنونی مثل دوره شماست؟ -اتفاقاً الان جوانهایی علاقه مند وفوق العاده با استعداد دراین عرصه حضوردارندولی وقتی بحث نیاز پیش کشیده می شودهمین هنرمندان مجبورمی شوند ناخواسته دربعضی کارهای پیش پا افتاده کارکنند. درست مثل مهندسی که پس ازفارغ التحصیل شدن مجبورشودفقط امضایش رابفروشد. حمایت دولت دراین زمینه چقدرموثرخواهد بود؟ سیاستهای کلان فرهنگی درخصوص کانون ونوجوانان مثل دانه هایی است که امروز بکاریم واگرکوتاهی کنیم، بیست سال دیگرضررش رامی بینیم مقوله تئاترهم بخشی ازفعالیتهای فرهنگی برای کودکان است که اگر دولت حمایت نکند،هیچ سرمایه گذاری نمی تواندو نمی خواهدکه این مهم رابه عهده بگیرد.چون متأسفانه اکثرسرمایه گذاران به مسائل مالی کارتوجه دارند. اصلاً فرهنگسازی ،کاربسیارمشکل و پرهزینه ای است. من واقعاً کوتاهی رااز جانب مسئولان می بینم ،ازنظر بودجه هم به این امرخیلی کم توجهی شده است.البته دربحث فرهنگسازی فقط دولت مقصرنیست.بخشهای فرهنگی درقالبهای کوچکترهم درآشناسازی کودکان ونوجوانان می توانند بسیارموثرباشند.باورکنیدمن گاهی باصحنه هایی مواجه می شوم که غصه ام می گیرد. مثلاً شمااگربه همین موزه هنرهای معاصرمراجعه کنید،حتماً می بینیدگروهی ازدانش آموزان راکه ظاهراً برای بازدیدازآثارهنرمندان آمده اند درپیچ وواپیچ موزه قایم باشک بازی می کنند.خب این فاجعه است. گروهی ازنوجوانان عنوان می کنندکه تئاترهای روی صحنه،یامطابق افکاربزرگسالان است ویامناسب حال کودکان ساخته شده است ومابه هیچ گروهی تعلق نداریم،نظر شما درمورداین ادعا چست؟ درباره این قضیه ازدودیدگاه می شود بحث کرد.یکی اینکه برای نوجوانان کارکنیم یا نوجوانان رادرکار دخالت دهیم .درهرحال من فکرمی کنم درجایی مثل کانون این اتفاق می تواند بیفتد.یعنی کاربرای نوجوانان ودخالت نوجوانان درکاراما مسلماً یک مرکز، جوابگوی همه بچه های ایران نخواندبود.متاسفانه باید بگویم حق با نوجوانهاست ،ماحتی برای نوجوانها کمتر می نویسیم.بیشتردرباره آنها می نویسیم که آن هم حالت نصیحت گونه پیدامی کند. پیش ازانقلاب درتلویزیون فضای پیش آمده که بسیار امیدوارکننده بود.مجموعه «شاگرداولها»هم که در ذهن افراد مانده است ،درهمان دوران ساخته شداما متأسفانه این فعالیت تلویزیون درجایی متوقف ماند اما اینکه چرامن فعالیتم کم شده،خب فکرمی کنم این رابایدازبرنامه سازان تلویزیونی پرسیدکه چرا ازمن وامثال من که تجربیات بسیاری دراین عرصه داریم دعوت نمی کنند.البته بیشترما رابرای بازیگری می خواهند نه کارگردانی .تاکنون چندپیشنهادداشته ام ولی وقتی متن رامی خوانم می بینم باتوجه به سن وسال وباتوجه به تجربه ام.واقعاً بابازی درآن آبروی خود راخواهم برد. زیرابازی دراین کارهای پیشنهادی عملاً شکلک درآوردن وشلنگ تخته انداختن بودیا مثلاًبرای انجام یک کارعروسکی ازآدم دعوت می کنند،بعدهم همه کارهایش راخودشان ازقبل انجام می دهندحتی عروسکهایش راهم ساخته اند.درست مثل اینکه یک نقشه ساختمانی رابرای ساخت به شما بدهند،آن وقت پی ساختمان راریخته باشندوحتی تیغه اش راهم زده باشند.با این اوصاف شما چه می توانی بسازی؟