مجله نوجوان 191 صفحه 10

* پسرم! آن چه مورد نکوهش و سرمایه و اساس شقاوتها و بدبختیها و هلاکتها و رأس تمام خطاها و خطیه هاست، حب دنیاست که از حب نفس نشأت می‏گیرد. عالم ملک مورد نکوهش نیست بلکه مظهر حق و مقام ربوبیت اوست. و مهبط ملائکه الله و مسجد و تربیتگاه انبیا و اولیا- علیهم سلام­الله- است و عبادتگاه صلحا و محل جلوۀ حق بر قلوب شیفتگان محبوب حقیقی، و حب به آن اگر ناشی از حب به خدا باشد و به عنوان جلوۀ او- جلّ و علا- باشد، مطلوب و مورد کمال است و اگر ناشی از حب به نفس باشد، رأس همۀ خطیئه‏هاست. * پس دنیا مذموم در خود تو است؛ علاقه‏ها و دل بستگیها به غیر صاحب دل موجب سقوط است. همۀ مخالفتها با خدا و ابتلا به معصیتها و جنایتها و خیانتها از حب خود است، که حب دنیا و زخارف آن و حب مقام و جاه و مال و منال از آن نشأت می‏گیرد و در عین حال که هیچ دلی به غیر صاحب دل به حسب فطرت بستگی نتواند داشت، لکن این حجابهای ظلمانی و نورانی که ما را و همه را از صاحب دل غافل دارد و به گمان و اشتباه خود، غیر صاحب دل را دلدار می‏داند، ظلمات فوق ظلمات است. پدرانه­ها * انسان در این عالم در معرض تحولات است. گاهی مصیبتها بر او وارد می‏شود و گاهی دنیا به او رو می‏آورد و به مقام و جاه و مال و منال و قدرت و نعمت می‏رسد. و این هر دو پایدار نیست، نه آن کم و کاستیها و مصیبتها تو را محزون کند که عنان صبر از دستت برود، که گاه شود آن چه مصیبت و کمبود است برای تو خیر و صلاح باشد «عسی ان تکرهوا شیئاً و هو خیر لکم»؛ و در اقبال دنیا و رسیدن به آن چه شهوات اقتضا می‏کند خود را مبارز و تکبر و فخر بر بندگان خدا مکن، که بسا باشد آن چه را خیر می‏دانی شر باشد برای تو.