مجله نوجوان 133 صفحه 11

عزیز هنر گیتار بیاورد سر کلاس و برای شما ساز بزند؟ حامد:آقا اصلا مشکل هنر در مدرسهها مشکل معلم هنر نیست.مشکل همان چیزی است که من قبلا گفتم.دو مدرسه می خواهند ما همه شکا همدیگر بشویم.یعنی فکر می کنند سر ما یک کاسه ی خالی است. علم و دانش هم دست معلمهاست.آن وقت می خواهند این علم و دانش را با ملاقه توی کله ی پوک ما بریزند. حالا اگر ما خودمان از خودمان یک فکر تازه داشته باشیم و با چیزی که انها از توی مغز ما می ریزند مخالف باشیم یا به چیزی که آنها توی سر ما نریختهاند فکر کنیم،آن وقت حسابی عصبانی می شوند. سهند:ما حتی توی امتحان باید عین جملههای کتاب را بنویسیم.اگر راجع به سوال فکر کنیم و تحلیل ذهن خودمان را بنویسیم،معلم به ما نمره نمی دهد. آبتین:حامد درست می گوید.در مدرسه اگر کسی از خودش تحلیلی داشته باشد یا با بخشی از چیزی که در کتاب درسی آمده مخالف باشد،می گویند که پر رو و گستاخ است. حامد:من معتقدم هر چقدر هم که معلم هنر مدرسه خوب باشد فایده ای ندارد چون در فضای مدرسه هیچ جایی برای خلاقیت پیش بینی نشده است.خلاقیت هم که نباشد هنر نیست.در مدرسه خلاقیت بچهها را سرکوب می کنند و دوست دارند همه تقلید کنند. سهند:بله!مدرسه مثل یک قطار است که ریلهای آن را اشتباهی چیدهاند.معلم هنر خوب مثل یک لوکومتیو ران خوب است.اگر ریل قطار اشتباهی باشد بهترین لوکومتیو ران هم که قطار را براند،قطار به مقصد نمی رسد. آبتین:اصلا من یک سوال دارم.وقتی پدر و مادرها برای پرسیدن وضعیت درسی بچههایشان به مدرسه می آیند سراغ معلم ریاضی و علوم می روند یا سراغ معلم هنر و انشاء؟اصلا هنر وادبیات و انشاء و کارهای فوق برنامه برای هیچ کس اهمیت ندارد.برای هیچ کس! یک پایان درست و حسابی