مجله نوجوان 133 صفحه 21

هموطن سلام! کم کم نزدیک بعد از ظهر بود و خانواده ی آقای آبی به شدت احساس گرسنگی می کردند. آنها از جلوی اکبر جوجه و اصغر جوجه و کریم خروس و جواد مرغی و قنبر شیشلیک گذشنتند تا رسیدند به پمپ بنزین پس از اینکه ماشین آقای آبی جانی دوباره گرفت به سمت یکی از شهرهای ساحلی حرکت کردند و تصمیم گرفتند تخم مرغ بخرند و املت بزنند توی رگ. آنها پس از خرید یک شانه تخم مرغ و دو قالب کره و دو کیلویی گوجه فرنگی و چند قرص نان تازه فهمیدند که به خاطر عدم تسلط به زبان شیرین اهالی شمال کشور مجبور شدند هزینه ای معادل تهیه ی غذا برای خانواده ی محترمشان در شمال شهر پایتخت بپردازند و فقط املت بخورند. هر که باکش بیش... لب دریا در حالیکه بچههای آقای آبی در حال شنا کردن و درست کردن قلعه ی شنی و اینجور چیزها بودند آقای آبی به این فکر می کرد که مگر سهمیه ی بنزین برای همه ی مردم نیست و مگر قرار نبوده که عدالت اجتماعی برقرار شود و مگر قرار نبوده فرقی بین فقیر و غنی نباشد؟پس چطوری است که ماشین نازنین آقای آبی باید برای مصرف سوخت در مضیقه باشد و ماشینهای تازه به دوران رسیده ی آن پولدارهای الکی مرفه لیتر لیتر بنزین ببلعند. همینطور که به این چیزها فکر می کرد دو اقای شکم گنده را دید که با مایو در حال قدم زدن در ساحل بودند از موبایلی که به مایوهایشان آویزان بود و زنجیر طلای کلفتی که به گردنشان بود و دستبند طلایی که به دست راستشان بود و ساعت طلایی رنگی که به دست چپشان بود و عینک دودی بزرگی که بهاندازه ی کل صورتشان بود و پیپی که به لب داشتند آقای آبی حدس زد باید جزو پولدارها باشند. آنها در مورد خرید چند دستگاه اتومبیل رنو و چند وانت حرف می زدند.آقای آبی از حرفهای آنها فهمید که آنها برای حل موضوع سوخت خود چندین خودروی ارزان قیمت خریدهاند و از کارت سوختمند آنها برای سیر کردن باک آن ماشینهای پر مصرف خود استفاده می کنند. آقای آبی روی ماسهها درزا کشید و با خود فکر کرد که به محض برگشتن به وطن مشکل سوختش را حل کند او تصمیم گرفت ماشین آبی را به یکی از همین مرفهین بی درد نما بفروشد و قال قضیه ی سوخت را برای همیشه در خانواده ی خود بکند.