مجله نوجوان 115 صفحه 4

گزارش سارا جمال آبادی جوش نزن، جوشمی زنی! «آرایشگاه «محکمی » اول باز است. حولهای دارد که رویش آب جوش می­ریزد. داغ داغ می چسباند به صورتم. بخار از حوله برمی خیزد. جوشهای چرکی و زخم و زیلی نوجوانی در زیرحولۀ داغ می سوزند، آتش می گیرند. پا بر زمین می کوبم. طاقت می آورم. زانوهایم را به هم فشارمی دهم، دستۀ صندلی را سفت می چسبم و به عکس آرتیستهای فرنگی، تونی کرتیس، کلارک گیبل، کُرنل واید و راج کاپور هندی چشم می دوزم. محکمی جوشها و پوست برشته و آفتاب زده و سوز و سرمای کویری خورده را ضدعفونیمی کند. جوشها و آکنهها بدجوری آزارم می دهند. مدام جلویآینه ام و ناخنهایم را فرو می کنم توی جوشهای بزرگ سرخ و سفید. ناخنهایم بلند نیستند و با دندانهایم می کنمشان، هنوز عادت «ناخن خوردن» را دارم. با ته ماندۀ ناخنها جوشها را می خراشم. می چلانم. بدترمی شوند، بزرگ تر می شوند. تمام صورتم پر از جوش است. نوک دماغ و میان ابروهایم دوتا جوش ناجور است. دلم می خواهد پوست صاف و بدون جوش داشته باشم. عمو قاسم توی بازار مرا می بیند. صورتم را نگاه می کند: - این قدر بهشون ور نرو. به جایاین کار ویتامین بخور. میوه بخور. از دخترها خجالت می کشم. برای چندتاشان انشاء می نویسم. قطعۀ ادبی می نویسم. وقتی با مهربانی و تشکر نگاهم می کنند از نگاه لطیف و بچّه گانه شان صورت پر از جوش، جوشهای نوک دماغ و میان ابرویم را می بینم. سرم را پایین میاندازم. دلم می خواهد زمین دهان باز کند و مرا ببلعد تا دخترها صورت پراز جوشم را نبینند.» بخت بد و جوش تُپل بهتر است به جایاینکه به بخت بد و شانس نداشتۀ تان لعن و نفرین بفرستید دستهای خود را جلو بیاورید تا آب پاکی را روی آنها بریزیم و خیالتان را راحت کنیم که حالا حالاها این جوشهای بزرگ و کوچک و متوسط، این جوشهای چشم سفید و سر سیاه مهمان شما هستند. خب بالاخره دارید بزرگ می­شوید و مهربلوغ هم که بر پیشانیتان خورده. کمی تحمل داشته باشید و به جای اینکه مثل آن روزهای هوشنگ مرادی کرمانی با ناخنهای بلندتان به جاناین قرمزهای تپل مپل بیفتید و یا اینکه آرزو کنید زمین دهان باز کند و درسته شما را ببلعد کمی روشنفکری به خرج دهید و ببنیداین «جوشها» چرا آمدهاند و آمدنشان بهر چه بوده!