مجله نوجوان 115 صفحه 25

بازگشتند، حرفهایی را که در ایران زده بودند، پس گرفتند. سردبیر: به نظر من، آزاد کردن آنها هم به نفع ما تمام شد. ما که نمی خواستیم مثل آمریکایی­ها که دیپلماتهای ما را گروگان گرفتهاند، نظامیان انگلیسی را نگه داریم و باج خواهی کنیم. مامی خواستیم آمریکاییها، انگلیسیها و هر نیروی متجاوز دیگری بداند کهایران در دفاع از حریم خودش جدّی است. عماد: ولی شاید حالا انگلیسی­ها بگویند کهایران از روی ترس، آنها را آزاد کرده و جری تر هم بشوند. سردبیر:این طور نیست. چون وزارت خارجۀ انگلیس بیانیهای داد و رسماً تعهد داد کهاین قضیه دیگر تکرار نمی شود.این هم که نظامیان انگلیسی حرفهایشان را پس گرفتهاند، زیاد مهم نیست به هرحال آنها نظامی هستند و در کشورشان محدودیتهایی دارند. دولت انگلستان هم در این قضیه از نظر حیثیتی لطمه دیده بود. پس طبیعی است که آنها وادار بشوند حرفهایی بزنند. مهم این است که ما باز هم از ماجرایی که می توانست تنش را در منطقه بیشتر کند، به سلامت عبور کردیم. راستی بچّهها، اگر از حرفهای من قانع نمی شوید بگویید. قرار نیست من نظرم را دراینمیزگرد به شما تحمیل کنم. امیررضا: نه آقا، تحمیل نمی شود. شاید ما دلمان می خواهد که با دشمنان ایران برخورد جدّی تری داشته باشیم ولی اگر بدون پرداخت هزینه ای به هدفمان برسیم، حتماً بهتر است. سردبیر: قبلاً هم که گفتیم دموکراسی یعنی همین. راستی شماها قضیۀ شهادت دیپلماتها و خبرنگار ایرانی در افغانستان را یادتان است؟ عماد: البته آن سالها من کوچک بودم و زیاد سر ازاین چیزها در نمی آوردم ولی نام شهید صارمی باعث شد که یادم بماند. سردبیر: آن موقع دولت افغانستان دست طالبان بود. همان گروهی که به نام اسلام، تا می توانست خشونت ورزی کرد و زمینۀ ورود آمریکا به افغانستان را فراهم کرد آنها وقتی که شهر هرات را تصرف کردند دیپلماتهای ما را به شهادت رساندند.این جنایت آن­قدر کور و ناجوانمردانه بود که تمام دنیا آن را محکوم کردند ولی برخوردایران با این موضوعمی توانست خیلی سرنوشت ساز باشد. اقدام متقابل و گوشمالی دادن به آن گروه نادان و خشن هم برای کشور قدرتمندی مثل ایران کار سختی نبود. علی اصغر: ولی ما این کار را نکردیم. امیر رضا: چرا؟ آنها که در دنیا منفور بودند. آنجا چرا با آنها درگیر نشدیم؟ سردبیر: برایاینکه افغانها هم مثل عراقیها، ملّتی هستند با سابقۀ طولانی دوستی با ایران. ما هیچ وقت نخواستیم در کشور بحران زدۀ آنها طرف درگیریها باشیم. مامی توانستیم به بهانۀ سرکوب طالبان به آنها حمله کنیم ولیاین کار ما فقط به تنبیه آنها خلاصه نمی شد. مطمئناً باید در صحنه می ماندیم و یک درگیری طولانی را ادامه میدادیم تا اوضاع آرام شود. ولی خویشتنداری کردیم و اجازه دادیم خود افغانها این گروه خشن را طرد کنند. عماد: آنها این کار را کردند ولی باز هم به کمک آمریکا. آیا این به نفع ما بود؟