مجله نوجوان 130 صفحه 4

مژگان بهمنش گفت وگوی اختصاصی دوست با لقمان نظیری چراغ باغ تئاتر همیشه روشن است کارگردان هر شب از پشت صحنه ، یکی از تماشاچیان را می­دید که با گذشت بیش از ده شب از شروع نمایش، رأس ساعت در سالن حاضر می­شد و نمایش را باعشق نگاه می­کرد و از ته دل می­خندید. یک شب از او پرسید، ((شما چرا هر شب به اینجا می­آیی؟!)) و تماشاچی با لبخند جواب داد: (( به خاطر عشق به تئاتر)). آن موقع بود که کارگردان معنای حقیقی ((عشق به تئاتر)) را حس کرد. ((لقمان نظیری)) که استاد دانشگاه است و شاگردان بسیاری را تربیت کرده است همان کارگردان است که خود نیز با تمام وجود عاشقان تئاتر است. آقای نظیری، فعالیت خود را ازچه زمانی آغاز کردید؟ من از سال 47 رسماً کار تئاتر را با تحصیل در دانشکدة هنرهای زیبادر رشته کارگردانی شروع کردم. پس از آن برای سنین مختلف در زمینه های فن بیان، نرمش، بدن، بازیگری،کارگردانی و نمایشنامه نویسی، کلاسهای آموزش تئاتر برگزار کردم. خوشبختانه شاگردانم درزمینه های مختلف موفّق بوده­اند. به طور مثال در جشنواره دانشجویی که با دانشجویان دانشگاه شاهد شرکت کرده بودیم، یکی از دانشجویانم نفر برتر شدو در جشنوارة آیینی- سنتی، نمایش سیاه بازی ((افاده­ها طبق طبق)) جزو برترینها شد. به نظر شما اجرای تئاتر در جامعه چه لزومی دارد؟ ویکتور هوگو می­گوید: ((تئاتر جام جهان نمایی است که در زندگی روز مرة انسانها را نمایان می­کند)) با توجه به این جمله می­شود گفت تئاتر همان زندگی است. با تئاتر می­شود فرهنگ جامعه را تغییر داد. تئاتر یک ابزار آموزشی برای تمام گروههای سنی خصوصاً قشر کودک و نوجوان است زیرا این قشر از آموزشهای نصیحت گونه گریزانند و می­شود با زبان تئاتر آنها را تربیت کرد. من متأسفم از اینکه می­بینم بعضی از فیلمها و سریالهایی که از تلویزیون پخش می­شود به جای خدمت در این مسیر کاملاً آسیب رسان هستند. مقصر چه کسی است؟ هنرمند سازندة برنامه یا مردمی که این برنامه ها را می­بینند؟ به نظر من این سیستم است که مشکل دارد. من به عنوان هنرمند، قبل از هر چیز باید ابزار کار داشته باشم. ابزار هم در درجة اوّل، مادّیات است. حالا اگر این وسیله را داشتم و خوب کار نکردم. آن موقع باید از من ایراد گرفت. مردم هم متأسفانه خیلی ساده پسند شده­اند. به هرچیزی می­خندند و برای هر چیزی اشک می­ریزند. یک مسئول باید از هنرمند کار خوب بخواهد، اما الان اغلب تهیه کنندگان و مسئولان فقط می خواهند برنامه را پر کنند، چگونگی اش اصلاً مهم نیست. گاهی پیش می­آید یک کارگردان برای اینکه از کارش راضی باشد از یک سکانس بیش از 40 برداشت می­گیرد. خُب وقتی هزینه اش تأمین نشود چگونه می­شود چنین کاری کرد. داشتن تحصیلات دانشگاهی در کار تئاتر چه قدر مؤثر است؟