مجله نوجوان 130 صفحه 11

را بخوانند. سهند: ولی به نظر من آشنایی با همة این علوم برای همة افراد لازم است. ضمناً ابتدایی و راهنمایی دروس مشترک داردو در دورة دبیرستان دیگر این طور نیست. در دبیرستان هرکس می­تواند رشتة مورد علاقة خودش را انتخاب کند. آبتین: در دبیرستان هم ما فقط سه رشته داریم و همه باید یکی از رشته های اصلی را انتخاب کنند. سهند: نه خیر! جاهای دیگر هم وجود دارد؛ مثل هنرستان صدا و سیما، مدرسة فوتبال.... حامد: اولاً که امکان رفتن به این مدرسه ها برای همه نیست. ثانیاً بچّه­های سوّم راهنمایی که باید انتخاب رشته کنند همه فکر می­کنند که دکتر و مهندس می­شوند امّا پشت کنکور که پایشان درگل می­ماند می­روند دنبال همین شغلهای معمولی مثل نجّاری و کارگری و فروشندگی و اینها- خیلیها به هوای دکتر یا مهندس شدن به مدارس فنّی و حرفه­ای نمی­روند. سردبیر: بچّه ها! من با حرفهای همة شما موافقم- با سهند موافقم چون اعتقاد دارم که یادگیری اجمالی در حدّ آشنایی و فراگرفتن مقدّمات همة علوم در مدرسه لازم است. با حامد و آبتین هم موافقم و اعتقاد دارم که مطالب به درد نخور زیادی در محتویات درسی بچّه­ها وجود دارد. من شنیده­ام که در کشور ژاپن بیشتر کارخانه ها و صنایع و شرکتهای بزرگ برای خودشان دبیرستان دارند و به طور خاصّ برای آن حرفه، دانش­آموز تربیت می­کنند. یعنی شما در هر سازمان و وزارت خانه­ای که قصد دارید استخدام شوید به دبیرستان آن سازمان می­رویدو برای شغل خودتان تعلیم می­بینید. مثلاً اگر به ماهیگیری و دریا علاقه دارید می­توانید به مدرسة شیلات بروید یا مثلاً در مورد صنایع کشتی سازی تحصیل کنید. حامد: منظورم از توجّه به استعدادها همین بود. یعنی اگر کسی می­خواهد دیپلم ادبیات بگیرد و برود در تراشکاری کار کند می­تواند چهار سال آموزش تراشکاری ببیند. کسی که می­خواهد لباس فروش شود، درسهای رشتة ریاضی دبیرستان به چه دردش می­خورد؟ سهند: یک چیز دیگر هم من بگویم که خیلی مهم است. در ایران همة اقوام کرد و لر و ترک و بلوچ و فارس مجبورند درسهای یک جور بخوانند و این موضوع باعث می­شود که فرهنگهای قومی و بومی هوّیت خودش را از دست بدهد. این طوری بعد از یک مدّت همة مردم مثل تهرانی­ها می­شوند. ادامه دارد....