مجله نوجوان 159 صفحه 9

گفتم: نه! واسه چی؟ گفت: اگه سالمی پاشو اون نردبون رو بیار این اتاق. دکتر به من گفته چیز سنگین بلند نکنم. نردبان را برایش جا­به­جا کردم. خورشید داشت غروب می­کرد. هنوز کلّی از درسهایم مانده بود. صفر آقا دستمال را درون سطل آب کوبید و گفت: لعنت به این خورشید لعنتی! نگاهش کردم! ادامه داد: نه خیر! دیگه نمی­شه شیشه­ها رو پاک کرد! بریم سراغ جمع و جور. *** ساعت هنوز به 6 نرسیده بود که تمام وسایل داخل کمدها و ویترینها وسط اتاق بود. صفر آقا همة آنها را وسط اتاق چیده بود. تا داخل کمدها را دستمال بکشد و گردگیری کند. هر سال وسایل داخل ویترین و بوفه را هم می­شستیم ولی امسال مادرم به خاطر اینکه صفر آقا خیلی به زحمت نیفتد به گردگیری رضایت داده بود. در همین لحظه صفر آقا به ساعتش نگاه کرد و با ناراحتی فریاد زد: وای! بدبخت شدم! من و مادرم مثل برق­گرفته­ها از جا پریدیم. من گفتم: چی شده؟ صفر آقا گفت: من باید قرصهام رو ساعت هفت بخورم! من به ساعت نگاهی انداختم و گفتم: الان که هنوز 6 هم نشده! صفر آقا با غیظ به من نگاه کرد و گفت: می­دونی خونة ما کجاست؟! من اگه همین الان هم راه بیفتم نمی­تونم زودتر از 8 برسم! *** وقتی صفر آقا داشت حاضر می­شد که برود، سراغ مادرم رفتم و گفتم: اگر یک قرون بهش پول بدی... در همین موقع صدای بسته شدن در کوچه آمد و فهمیدم که صفر آقا رفته است. مادرم با تأسف و اندوه گفت: آخِی! چاییش رو هم نخورد. من از اینکه پولی به او نداده بودیم خوشحال شدم. وقتی با مادرم وسط هال ایستاده بودیم و به کوه وسایلی که آنجا روی هم ریخته شده بود نگاه کردیم من با عصبانیت گفتم: مردک! می­خواست واسه این کاراش پول هم بگیره؟! خوب کردی پولش­رو ندادی! مادرم آهی کشید و گفت: نگو! اون مرد، زحمتکش بود. واسة همین پولش رو پیش پیش بهش داده بودم! *** نه تنها امتحان فردای آن روز خراب شد بلکه تا یک هفته گند­کاری­های صفر آقا را از روی شیشه­ها و دیوار پاک می­کردیم. امسال وقتی مادرم دوباره مسئلة کارگر را مطرح کرد من به شدّت مخالفت کردم و قول دادم تا آخر عمرم همیشه خودم داوطلبانه خانه­تکانی را به عهده بگیرم!