مجله نوجوان 169 صفحه 26

حامد قاموس مقدم تماشاخانه نمایش در ایران نقالی؛ نمایش پشتش پرده! و تغییرات دیگری همچون تغییرات کوچک در لباس خود مثل برداشتن یا گذاشتن کلاه، به تنهایی اجرا می­کرند. بعدها یک عنصر بسیار مهم به نقّالی اضافه شد و آن هم پرده بود. پرده­ها، نقاشی­هایی بودند که بر روی یک تابلوی بسیار بزرگ کشیده می­شدند. معمولاً این نقاشیها را در قهوه خانه­ها نصب می­کردند این نقاشیها که به نقاشی سبک قهوه خانه معروف هستند،جزء جزء یک روایت یا حکایت را بر روی یک قاب نشان می­دهند. نقاّلها با اشاره به گوشه­های مختلف پرده، حکایت را به ترتیب روایت می­کنند. موضوع نقاشی روی پرده معمولاً داستانهای شاهنامه، روایت سیاوش یا واقعۀ کربلا است. یکی از مهمترین دلایل ماندگاری نقّالی ،رویکرد مذهبی آن است که همیشه مورد توجه اقشار مختلف مردم بوده است. تعریف می­کرند. ویژگی نقّالان در قدرت اجرای آنها بود. این ویژگی بعد از تحریم موسیقی و تنها ماندن نقّال در اجرا ،بیشتر تقویت شد. نقال مجبور بود تا با اجرای قدرتمند خود نگاهها را به سمت خود جلب کند. یکی دیگر از نکاتی که در اجرای نقّالی مهم است، اجرای تک نفرۀ داستان است. نقالان تمامی نقشهای یک داستان را با فاصله­گذاریهای مختلف همچون تغییر لحن ، تغییر جا وقتی اسم نقالی به گوش آدم می­خورد، بی اختیار تصویر پیرمردی با ریش و موی بلند و یک چوب دست که در مقابل یک پرده ایستاده است،در ذهن نقش می­بندد. پیرمردی که صدای دو رگۀقوی­ای دارد و به راحتی می­تواند جمعیت را تحت تأثیر قرار دهد. پیش از اسلام، نقالی همراه با موسیقی اجرامی­شد. نقالها افرادی بودند که داستانها و حکایتهایی را که مربوط به قهرمانها و پهلوانها بود،برای تماشاگران