مجله نوجوان 179 صفحه 13

پاسبانها همه شاعر بودند زندگی کنتراست شدیدی با مرگ دارد،به همین خاطر در مواجهه با مرگ بیستر به چشم می­آید. تا به حال از خودتان پرسیده­اید که چرا اقوام و خویشاوندان و دوستان وآشنایان در داغ عزیزانشان با هم مهربانتر می­شوند؟ چرا وقتی انسان، عزیزی را از دست می­دهد محبتش نسبت به بازماندگان بیشتر می­شود و قدر زنده­ها را بیشتر می­داند؟ چرا آدمها تا چند ماه بعد از فوت کسانی که دوستشان دارند احساس می-کنند که به خدا نزدیکترند و اینقدر مواظب هستند که دل کسی را نرنجانند؟ چرا مرگ آئمها را مهربانتر می­کند؟ همۀ این حالات به خاطر ایت اتّفاق می­افتد که خداوند با مرگ هر انسان به انسانهای زنده یادآوری می­کند که مرگ،سرنوشت همۀ انسانهاست و از آن گریزی نیست. سهراب می­گوید:پدرم وقتی مرد، پاسبانها همه شاعر بودند. در کنار مرگ،زندگی خودش را روشن­تر نشان می­دهد. پس با هم دربارۀ مرگ حرف می­زنیم تا زندگی بهتری داشته باشیم. مرگانه عمری به اسارت تو بودم ای مرگ / لزران به اشارت تو بودم ای مرگ امروز خوش آمدی صفا آوردی / مشتاق زیارت تو بودم ای مرگ سوسکهای جنازه خور به بابا گفتم: بابا بعد از مرگ،سوسکها و کرمها تن آدم را می­خورند؟ بابا گفت: اصلا ًلازم نیست از این موضوع بترسی. گفتم: آخه بابا!من از این موضوع بیشتر از خود مرگ وحشت دارم. دست خودم که نیست. گفت: صبح داشتی ناخن می­گرفتی.ناخنهایت را کجا ریختی؟ گفتم: توی سطل زباله. گفت: وقتی سلمانی رفتی؛کی بود؟ پریروز!موهایت را چه کار کردی؟ گفتم: احتمالاً آرایشگر آنها ریخته توی سطل زباله. گفت: مطمئنی که الان سوسکها و کرمها و موشها لابه­لای ناخنها و موهای تو نیستند؟ گفتم:اینکه اهمیتی ندارد چون آن ناخنها و موها الان دیگه روی دستها و سر من نیستند. بابا گفتک آفرین.اهمیتی ندارد چون روح تو از آن ناخنها و موها جداشده است.در زندگی پس از مرگ هم روح تو از تان جدا می­شود.جسم آدم بعد از مرگ،مثل ناخنی است که می­گیری.فقط زباله است. ترس و درد و امید و شادی، حسّ روح آدمیزاد است و روح تو بعد از مرگ پیش خداست.پس لازم نیست از سوسک و کرم ومورچه و موش وباقی چیزهای دنیای مادّی بترسی.طوری زندگی کن که بعد از مرگ،پیش خدا رو سفید باشی.