مجله نوجوان 179 صفحه 29

کمال تبریزی:از نادر ابراهیمی یاد گرفتم که ساحت هنرو هنرمند،یافتن باطن و خلوت و پنهان است در بستر ظاهر و جلوت و آشکار.یاد گرفتم آنچه به چشم می­آید مرا نفریبد! و همیشه به دنبال رازهای پنهان جستجو کنم. این سرمایۀ عظیمی بود که استاد بی­هیچ چشمداشتی در کف من نهاد.از او یاد گرفتم که اخلاق در کار به اندازۀ خود کار اهمیت دارد.فروتنی و اعتماد به نفس در کار هنرمند،هم­ارز هم هستند و تجربۀ شکست و پذیرفتن آن به اندازۀ شادی ناشی از پیروزی، هنر را صیقل می­دهد. محمد علی ابطحی:قلمش را خیلی دوست داشتم.مثل حرف زدن خودش بود.شفاف و باجمله­های کوتاه.خیلی ایران را دوست داشت.بیشتر نوشته­هایش هم در مورد ایران و ظرفیتهای فراوان آن بود.یک بار در مورد«میر مهنّای خلیج­فارس» و شجاعتهایش حرف می­زد.آنقدر با احساس می­گفت که انگار خودش سرباز نکهبان خلیج فارس بوده است.از برنامه­های کودکش که قبل از انقلاب تولید کرده بود و از تلویزیون پخش شده بود،خیلی احساس غرور می­کرد. منوچهر احترامی:دربین سه یعنی کسی که همه کاره است.او واقعاً بی­وقتی به انبار خانه­اش دستبرد بزند ابراهیمی نام­آور که برای بچه­ها همه کاره است: تعمیر کار،خواننده، و انبان دست­نوشته­هایش را به سرقت می­نویسند،نادر ابراهیمی ازهمه ریش نقاش،ایران­شناس، ویراستار،کوهنورد، ببرد،شک نکنید که اقلّ کم،صد کتاب سفدتر است.آن دو ابراهیمی دیگر، آهنگساز، مشاور وزیر، سناریست، مدیر چاپ نشده گیرش می­آید. یکی حسین ابراهیمی(الوند) مترجم عامل شرکت، سریال­ساز،کتاب کودکان است ودیگری جعفرابراهیمی فروش، صفحه­بند، محقق، لباس (شاهد)شاعر کودکان. این ابراهیمی فروش، ناشر، استاد دانشگاه، سوم، یا اگر از آن طرف حساب کنیم، و... از همه مهم­تر،نویسنده. آن ابراهیمی اول، یعنی نادر ابراهیمی، نادر ابراهیمی تا الآن حدود شاعر نیست،امّا فقط همین یک کار را پنجاه سال نویسندگی کرده و بلد نیست. خودش سی سال پیش، اسم در عرض این مدت،نزدیک به خودش را گذاشته ابن المشغله و ده 90 عنوان کتاب به چاپ رسانده پانزده سال بعد،تغییر اسم داده و شده است و اگر دزد خوش ذوقی پیدا ابوالمشاغل.ابن المشغله یا ابوالمشاغل شود که شب نصفه شبی، وقتی،