مجله نوجوان 188 صفحه 13

پدرانه­ها وصیتی است از پدر پیری که عمری به بطالت گذرانده و توشه­ای برای زندگی ابدی بر نداشته و قدمی خالص برای خداوند منان نگذاشته و از هواهای نفسانی و وسواس شیطانی نجات نیافته، لکن از فضل و کرم خداوند کریم مأیوس نیست و به عفو و عطوفت او دل بسته و همین تنها زاد راه اوست، به فرزندی که از نعمت جوانی برخوردار است و فرصت برای تهذیب نفس و خدمت به خلق خدا در دست دارد و امید است چنان چه پدر پیرش از او راضی است، خداوند بزرگ از او راضی باشد و توفیق خدمت به محرومان که شایستگان ملتند و مورد سفارش اسلامند، هر چه بیش­تر به او مرحمت فرماید. *** فرزندم، احمد خمینی! رزقک الله هدایته- جهان چه ازلی و چه ابدی باشد یا نه و چه سلسله­های موجودات غیر متناهی باشد یا نه، همه فقیرند؛ چون هستی، ذاتی آنان نیست. اگر با احاطۀ عقل، جمیع موجودات را بنگری، آوای فقر ذاتی و احتیاج در وجود و کمال آنها به وجودی که بالذّات موجود است و کمالات ذاتی آن است، می­شنوی و اگر به مخاطبۀ عقلی خطاب به سلسله­های فقیر بالذّات نمایی که «ای موجودات فقیر! چه کسی قادر است رفع احتیاج شما را نماید؟» همه با زبان فطرت هم صدا فریاد می­زنند که ما محتاجیم به موجودی که خود هم چون ما فقیر نباشد در هستی و کمال هستی؛ و این فطرت نیز از خود آنان نیست. «فطرت الله التی فطر الناس علیها لا تبدیل لخلق الله» *** سعی کن در خلوت، در این بارقۀ الهی فکر کنی و به طفل قلبت تلقین کن و تکرار کن تا به زبان آید و در ملک و ملکوت وجودت این جلوه خودنمایی کند و به غنی مطلق بپیوند تا از هرکس جز او غنی شوی و از او توفیق و وصول بخواه تا تو را از همه کس و خودی خودت ببرد و تشریف حضور دهد و اذن دخول. *** پسر عزیزم! او -جلّ و علا -اول و آخر و ظاهر و باطن است. او ظاهر است و هر ظهوری ظهور اوست و ما خود حجاب هستیم. انانیّت و انیّت ماست که ما را محجوب نموده. «تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز.» به او پناه ببریم و از او - تبارک و تعالی- با تضرع و ابتهال بخواهیم که ما را از حجابها نجات دهد.