مجله نوجوان 196 صفحه 25

جواهر بدلی! هر چقدر که کره­ایها در ساخت سریالها و فیلمها موفق هستند، در زمینۀ انیمیشن به بیراهه رفته­اند و انگار نمی­دانند با چه جور مخاطبی روبرو هستند. انیمیشن «رؤیای زیبای من» که همان قصۀ یانگوم را بازگو می­کند، اولین سریال انیمیشنی­ای است که برای کودکان و نوجوانان ایرانی پخش می­شود. مهمترین مشکل این سریال کارتونی این است که معلوم نیست برای کدام گروه سنی ساخته شده است. در برخی از سکانسها اتفاقاتی می­افتد که حتی برای بزرگسالان هم سنگین است و برخی از بخشها چنان ساده لوحانه و بچگانه است که بیننده دوست دارد بلند شود و تمام زور کودکانه­اش را در بازو جمع کند و تلویزیون را از پنجره به بیرون پرتاب کند ولی معمولاً در این جور مواقع کنترل تلویزیون به داد بیننده می­رسد و کانال را عوض می­کند. کره ایها از نظر تکنیکی راه و روش خوبی دارند ولی ذره ای خلاقیت داستانی و تصویری در کارشان وجود ندارد. کاراکترهایی که طراحی می­کنند کپی از کارهای دو دهۀ پیش ژاپنیهاست و تا آنجایی که می­توانند در حرکات میانی صرفه جویی می­کنند. همۀ این معایب را باید به پخش سریال «جواهری در قصر» اضافه کرد. این سریال با قدرت توانست بینندگان زیادی را جذب کند و ایجاد همذات پنداری شدیدی برای مخاطبان ایجاد کند. قسمتهای نخست انیمیشن «رؤیای زیبای من» به خاطر «جواهری در قصر» مخاطب زیادی داشت ولی کم کم به دلیل ضعفهایی که عنوان شد حتی مخاطب کودک و نوجوان را نیز از دست داد. کودکان و نوجوانان ترجیح می­دهند در فاصلۀ پخش این سریال استراحتی مختصر بکنند یا کارهای واجب خود را انجام دهند. بعد از آن خودشان را به ادامۀ برنامۀ زیبای «فیتیله، جمعه تعطیله» برسانند.