در سوگ مادر انقلاب
بانو خدیجه (قُدس ایران) ثقفی ، همسر گرامی امام راحل (ره) پس از سال نها تحمل فراق عزیزانش حاج آقا مصطفی ، حاج آقا روح الله و حاج سید احمد خمینی ، همزمان با اولین روز از بهار 1388 به دیدار معبود شتافت . این بانوی بزرگوار که خود ، از خاندان علم و تقوا و صاحب کمالات فراوانی در زمینه های علمی و فرهنگی بود ، به جهت همسری با بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران ، عمر با برکت خود را وقف همراهی و همدلی با معمار بزرگ انقلاب اسلامی کرد؛ و هرگز به راحتی و عافیت طلبی نیندیشید . در روزگار ما رسم معمول در عرصه ی سیاست و مملکت داری این است که رهبران ، پادشاهان و رؤسای جمهور جهان ، از حضور همسرانشان به عنوان یک ژست سیاسی و بتلیغاتی در کنار خود استفاده می کنند . اما در نظامی که امام عزیز ما بنیانگذار آن بود ، زنی با عظمت مقام و جایگاه معنوی بانو ثقفی ، با گمنامی و سادگی و افتادگی همه ی زنان و مادران مسلمان ایرانی ، زندگی کرد و از هیچ امکانی برای اظهار وجود خود و عزیزانش استفاده نکرد .
برای درک بیشتر عظمت ایشان ، کافی است اشاره کنیم به شرایطی که خانم ثقفی در ابتدای زندگی مشترک با امام خمینی در آن قرار داشتند . با رجوع به خاطرات خود ایشان از دوران جوانی شان ، در می یابیم که ایشان در خانواده ای سرشناس ، متدیّن و مرفه زندگی می کرده اند . حتی با وجود اینکه در آن سال های دور ، به تحصیل دختران در خارج از خانه اهمیتی داده نمی شد ، ایشان در مدارس ممتاز مشغول به تحصیل بودند و تحت آموزش زبان های خارجی هم قرار داشتند . اما وقتی که در آستانه ی ازدواج قرار می گیرند ، به توصیه ی پدر و البته با آزادی انتخاب کامل ، به عقد یک روحانی جوان به نام « حاج آقا روح الله » در می آیند . روحانی جوان ، عالم و مبارزی که هیچ افق مادّی و دنیوی را به همسر جوان خود نوید نمی دهد . بلکه از همان ابتدا پیدا بود که زندگی ای سراسر تعهد و زهد و جهاد در انتظار آن زوج جوان خواهد بود . هرچند سرمایه ی اصلی زندگی آن دو بزرگوار ، عشق و احترام و محبت بی شائبه ای بود که امام ، بی دریغ نثار همسرش می کرد . و جالب اینجاست که این گونه
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 214صفحه 3