برام بیارن.»
نرگس که از دیدن حرم دل توی دلش نیست، به لاستیکهای
ویلچر نگاه می کند. وحید ترمز را رها کرده و به سمت گوشة دیوار
می رود و در همان حال زیر لب زمزمه می کند:
-« نرگس خانم شما برو و زیارتت رو بکن. من همین جا منتظر
می مونم.»
نرگس که مواظب است بغض گلویش نشکند آرام می گوید:
-« آخه، ... شما ناراحت نشو همین الآن می رم و از خادمهای حرم
کمک می گیرم. اونا می دونن باید چه کار کرد.»
وحید اطراف را نشن می دهد و می گوید:
-« نه، می بینی که ویلچری این اطراف نیست، اونا رو زحمت
نده.»
دور ضریخ مانند
همیشه مملو از
آدمهای گوناگون
است، دستهای
کوچک و بزرگ به
پنجره های ضریح
چنگ انداخته اند.
نرگس از بین
جمعیت
به زحمت خودش را به
ضریح می رساند و به یکی
از پنجره های آن مثل بقیه چنگ می اندازد و آن را محکم
می فشارد. ذهن نرگس پیش وحید است که چگونه می تواند.
مشکلش را حل کند، کاش جایی بود که می توانست ویلچر وحید
را بشوید، یادش می آید وحید قبل از سفر گفته بود. دانش آموزان
کلاسش از او خواستند برایشان دعا کند...
بغض نرگس می ترکد، نرگس چشمانش را می بندد و هر چه در
دل دارد را زمزمه می کند. از روزهای شاد با وحید می گوید و از
روزهای غمگین. از دردی که وحید می کشد و بالاخره از آرزویشان
که آمدن یک بچّه در روزها و شبهای تنهایی آنهاست.
بوی آشنایی چشمان نرگس را باز می کند، از پشت حلقه های
اشک چیزی را که می بیند باور نمی کند، دقیق می شود. وحید
آن سوی حرم در قسمت مردها روی دستهای تعدادی نوجوان
در حال بوسیدن ضریح است. زبانش بند می آید چهرة نوجوانها
برایش آشناست مثل دانش آموزان وحید هستند. به زحمت از
بین جمعیت خودش را عقب می کشد، با عجله از بین شبستانهای
حرم می گذرد، خودش را به کنار در ورودی می رساند، دلش از
دیدن وحید که چشمانش را بسته و در حال ذکر گفتن است
آرام می گیرد. به او نزدیک می شود. زمزمه های وحید که در حال
خواندن زیارت عاشورا است دوباره اشکهایش را جاری می کند. زن
و مردی که ویلچر خالی به همراه دارند به آنها نزدیک می شوند.
مرد که یکی از پاهایش قطع شده به آرامی می پرسد:
-« اخوی ویلچر نمی خوای؟»
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 60صفحه 5