مجله نوجوان 60 صفحه 28

نویسنده : ارنست همینگوی مترجم : دلارام کارخیران یک روز انتظار او برای این وارد اتاق شد که پنجره ها را محکم به هم بکوبد. در حالیکه ما هنوز در رختخواب بودیم من به او نگاه کردم، او خیلی مریض احوال به نظر می رسید. او می لرزید، صورتش سفید شده بود و به آرامی قدم بر می داشت. گویی می خواست درد را از خود دور کند. -چی شده شواتز؟ -سرم درد می کند. -بهتر است به رختخواب برگردی! -نه ، خوبم! - تو به رختخواب می روی و من وقتی لباس پوشیدم و آماده شدم به دیدنت می آیم. امّا وقتی من به طبقة پایین رفتم، او لباس پوشیده بود و کنار آتش نشسته بود. او پسر بچة 9 سالة بیمار و دلتنگی بود. وقتی دستم را روی پیشانی اش گذاشتم، متوجه شدم تب دارد. -به تختت برو، تو مریضی - من خوبم! وقتی دکتر به سراغش آمد، قبل از هر کاری درجة حرارت بدنش را اندازه گرفت. تب بالایی داشت. حدود 102 درجه! در طبقة پایین، دکتر سه نوع کپسول رنگارنگ تجویز کرد و طریق مصرف آنها را توضیح داد. یکی از آنها برای پایین آوردن تب بود.دومی مسهل بود و سومی به شرایط اسیدی بدن غلبه می کرد. دکتر گفت :« میکروبهای آنفولانزا فقط در شرایط اسیدی زندگی می کنند و جای نگرانی نیست چون تب آدمیزاد از این بیشتر نمی شود. این روزها آنفولانزا همه گیر شده است و اگر به ذات الریه تبدیل نشود، خطرناک نیست. من به اتاق برگشتم، تب پسرک را روی کاغذ نوشتم و ساعت خوراندن کپسولها را هم یادداشت کردم. از پسرک پرسیدم : « دوست داری طریق مصرف داروها را برایت بخوانم؟» پسرک جواب داد: « اگر دوست داری بخوان.» صورت او خیلی سفید بود و دو هالة گرد سیاهرنگ زیر چشمهای او را پوشانده بودند. او روی تخت دراز کشیده بود و بی تفاوت به نظر می رسید. من برای او کتاب می خواندم، کتابی از هوارد پایل، امّا به خوبی می دیدم که او داستان را دنبال نمی کند. من از او پرسیدم: « چطوری شواتز؟» -همانطوری ! من بقیة کتاب را به آرامی و برای خودم خواندم. باید تا رسیدن موعد کپسول بعدی صبر می کردم. برای او به خواب فرو رفتن طبیعی بود امّا وقتی به او نگاه کردم. متوجه نگاه عجیبش به پایة تخت شدم نگاه او خیلی عجیب بود.