مجله نوجوان 01 صفحه 24

آتش در قرآن زهرا سادات موسوی محسنی ((مبارک باد برکسی که در آتش است)) در کتاب خداوند، آیات بسیاری دربارة آتش نازل شده است. در بسیاری از آیات، آتش نشانة جهنم و عذاب الهی است. خداوند در آیه­ای از زبان آتش ((هَلْ مَنْ مَزیدُ))(ق، 30) آورده یعنی وقتی کافران به جهنم می­افتند، آتش می­گوید که آیا باز هم هست؟ و تعداد بیشتری از کفار را طلب می کند. ((وَالذّینَ کَفَروا و کَذَّبُوا بایاتِنا اولئِک اصحابُ النّارُ هُمْ فیها خالِدونَ)) (بقره، 39) اما خداوند در آیات دیگری آتش را نعمت خداوند معرفی می­کند و یکی از اهداف درختان را این می-داند که آدمیان از چوب آن گرما و نور تهیه کنند. خداوند در جایی از قرآن، آتش را به لباس تشبیه فرموده­اند، ((وَ لَهُمْ ثیابٌ مِنَ الْنّارَ)) یعنی بر تن آن­ها لباسی از آتش است. (حج، 19) در سه جای قرآن آمده است که جن­ها و دیوها از آتش خلق شده­اند. شیطان وقتی به انسان سجده نمی­کند، می­گوید: ((قالَ اَنا خَیرٌ مِنْهُ خَلَقَتْنی مِن نار و خَلَقَتَهُ مِنْ طینَ)). یعنی خدایا من از او بهترم، چرا که مرا از آتش و او را از خاک آفریدی. و در سورة رحمن آمده است که ((وَ خَلَقَ الْجَانَ مِن مارج مِن نّار)) یعنی خداوند جن ها را از شعله­های درخشندة آتش آفرید و همچنین در سورة حجر آیه 27 می­فرماید : ((وَالْجانَّ خَلَقْناهُ مِن قَبلَ مِن نّارِ الْسُموم)) آتش عبد خداست و فرمان خدا را اطاعت می­کند. خداوند وقتی ابراهیم خلیل (ع) را به آتش انداخت، به آتش دستور داد که بر ابراهیم سرد و سلامت باشد. ((قُلْنا یا نار کونی بَرْدا و سَلاماً عَلی اِبراهیمَ)) (انبیا، 69) یکی از زیباترین آیات راجع به آتش، آیة 35 سوره نور است که می­فرماید: ((اللهُ نُورُالسَّموات و الَارضَ مَثَلُ نورِهِ کمشکوهٍ فیها مصباحٌ اَلْمِصْباحُ فی زُجاجَهٌ کَاَنَّها کوُکَبٌ دُرّی یوُقَدُ مِنْ شَجَرَهٍ مُبارَکَهٍ زَیَتوُنُهً لَاَشْرقیه و لاغَربیهٍ یکادُ زیتُهَا یضیٍ و لؤلم تمسسهٌ نارٌ نورٍیَهدِی اللهُ لِنُورِه مَنْ یشآء وَ یَضْرِبُ اللهَ الاَمْثالَ لِلنّاسِ والله بِکُلِ شَی ء عَلیمٌ)) خداوند در این آیه، خود را نور زمین و آسمان خوانده و اشاره بسیار زیبایی نیز به درخت زیتون داشته است که با رجوع به قرآن می­توانید آن را پیدا کنید. خداوند در پایان این آیه می­فرمایند: ((خداوند به وسیله این نور هر کس را که بخواهد هدایت می­کند)). هدایت در جای دیگری نیز با مفهوم آتش همراه شده است. ((إذْر ءا ناراً فَقالَ لَاْهلِهِ اِمْکُثُوا اِنّی انَسْتُ نارَا لَعَلّی ایتیکُمْ مِنْها بِقَبَسٍ اَوْاجِدُ عَلَی النارِ هُدی)). (طه، 10) وقتی موس کلیم الله (ع) به پیغمبری می­رسد از دور آتش می­بیند. به خانواده­اش می­گوید: شما همین جا صبر کنید. من به چشمانم آتش می­بینم. شاید از آن آتش برای شما شعله­ای بیاورم یا از آن آتش هدایتی بیابم. و آن گاه خداوند از زبان آتش با پیامبر خودش حرف می­زند. داستان آتش کوه طور در آیة هشتم سورة نمل هم بسیار زیبا آمده است. آن جا خداوند وقتی که موسی به نزدیک آتش کوه طور می­رسد به کسانی که در آتش هستند و کسانی که در حول آتش هستند، تبریک می­گوید و می­فرماید: ((فَلَمّا جآء ها نُودِی اَنْ بُورِکَ مَنْ فِی النّارِ وَ مَنْ حَوْلَها و سُبْحانَ اللهّ رَبِ الْعالَمینَ)). این آتش، دیگر آتش جهنم نیست