مجله نوجوان 23 صفحه 13

بقیه هم دست از سنگ انداختن کشیدند و برگشتند. اندی گفت : هیچی ، من... سپس خم شد ، تکه آجری را برداشت و پرتاب کرد. آجر در آسمان چرخی زد و به پیشانی پیرمرد اصابت کرد. پیرمرد سرش را بلند کرد و اندی صورت او را دید که غرق خون بود. به آرامی پیشانی اش را لمس کرد. سپس به انگشت لاغر و خونیش چشم دوخت و با تاثر گفت : "شرط می بندم فیثاغورس هرگز مجبور نبود این شرایط را تحمل کند" *** دندانپزشک گفت : خوب است ، تمام شد. اندی همانطور که از اتاق خارج می شد به یاد آورد که آن روز از مادرش پرسیده بود که بر سر معلم ریاضی اش چه آمده. مادر گفته بود که آقای آرمیتلژ بعد از مرگ همسرش دچار اختلالات عصبی شده بود. پس از آن اندی به جایی برگشت که آواره را دیده بود. یک اسکناس بیست پوندی را هم که تمام پس اندازش بود ، به همراه داشت. هیچ اثری از پیرمرد نبود. صدا زد : آقای آرمیتلژ ، شما اینجایید؟ یک چیزی برایتان آورده ام! صدای اندی بی هیچ پاسخی منعکس می شد. پیرمرد از آنجا رفته بود. در راه بازگشت به خانه ، پول را توی کیفش گذاشت. سالها بعد هنوز آن را خرج نکرده بود. حس می کرد این پول هنوز به او تعلق ندارد. روزنامه هنوز در اتاق انتظار بود. در حالیکه منشی نام بیمار بعدی را در دفترش می نوشت ، اندی باقی مطالب مربوط به آقای آرمیتلژ را خواند. آن روز بعد از ظهر مراسم تدفینی ترتیب داده شده بود. اگر می جنبید به موقع می رسید. پرسید : این دور و اطراف گل فروشی هست؟ منشی پاسخ داد : بله ، تقریبا همین روبرو یک گل فروشی هست. حتما پیدایش می کنید. با وجودی سردی هوا ، گل فروشی پر از گلهای کوکب بود. مغازه دار توضیح داد : اینها در گلخانه رشد می کند. آنجا در مقابل سرما و یخ زدگی از آنها محافظت می شود. اندی با تاثر سر تکان داد. آقای آرمیتلژ هم به گلخانه ای احتیاج داشت تا از سرما محافظت شود. کیفش را باز کرد و از داخل آن پول برداشت و گفت : بیست پوند گل کوکب می خواهم. زن فروشنده پرسید : از نوع خاصی باشد؟ به پیرمرد اندیشید ، به معلم ریاضی اش ، نه آن پیرمرد آواره. رنگهای گوناگون کرواتها و دستمالهای او را به خاطر آورد و با لبخند گفت : از همه نوعش بدهید. نوجوانان دوست